Dit jaar interviewde ik een twintigjarig meisje dat fan is van Erasmus en een zevenjarige fan van Sparta. Een vleugelbouwer, een platenliefhebber, een boekenwurm, een regisseur en een fotorestaurator die met engelengeduld de 45.000 kleurendia’s van Ed van der Elsken restaureert. De stadsdichter van Rotterdam, twee boekhouders, een schoonmaker, een vijfenzeventigjarige heer die zich zonder werk niet zinvol voelt, een decorbouwer en een pedagoog. Drie waterdeskundigen, een fotograaf, een hovenier en twee circusartiesten. Een illustrator, een tentoonstellingmaker en zeven tienjarige Rotterdammers, onder wie een schaker en een schoonzwemster.
Waarom ik deze mensen de leukste van het jaar vind?
Omdat het echte, imperfecte mensen zijn. Ze doen dingen fout, en ze doen dingen goed. Ze dansen met hun kinderen door de woonkamer. Kunnen niet tegen gruisjes onder hun blote voeten. Zien de schoonheid van verlepte bloemen en manshoge distels. Hopen dat ze een goede moeder zullen zijn. Willen de beste in hun vak worden. Liepen vroeger op school altijd al twee rekenboeken voor op de rest. Vinden zichzelf mettertijd een aardiger persoon worden. Hebben talent voor alleen-zijn. Raken ontroerd van een goed tango-orkest.
Het zijn mensen zoals jij en ik, en ik beschrijf een glimp van hun leven. Geen ‘kijk mij eens goed gelukt zijn’-glimp, maar gewoon: hun leven zoals het is.
Ik denk dat je daar herkenning en troost en vrolijkheid uit kunt halen. Want uiteindelijk lijken we allemaal best veel op elkaar.
In januari krijg je gewoon weer een schrijftip van me: over het vreedzame effect van positief schrijven en het verschil tussen ‘tot zo’ en ‘tot straks’.
Voor nu wens ik je fijne dagen en voor straks een mooi 2018.
Foto © Loek Buter