Op de zaterdag nadat het vliegtuig was neergestort vroeg mijn dochter: ‘Mag ik in mijn eentje op mijn nieuwe fiets fietsen?’
We zaten op het stoepje bij de voordeur, en ik zei: ‘Je mag wel een blokje om.’ Mijn zoon kende die woorden nog niet, hij moest erom lachen en wilde met haar mee.
Ze fietsten weg, ik keek hoe ze de hoek om gingen.
Ik zat op de stoep bij de voordeur en wachtte.
Ik dacht aan de dichteres die wat er met de MH17 was gebeurd ‘wereldverdriet’ had genoemd. Ik bedacht dat de meeste mensen op de wereld helemaal niet met deze ramp bezig waren omdat ze het druk hadden met andere rampen. En dat als je verdrietig was om deze ramp dat vooral was omdat je besefte dat het jouzelf of je kinderen of de mensen om je heen had kunnen gebeuren, en dat leek me juist het tegenovergestelde van wereldverdriet.
Ik zat op de stoep en wachtte. Ik dacht aan de foto van de drie kinderen die met hun opa in het vliegtuig hadden gezeten. En aan het Hello Kitty-trommeltje dat daar maar op de grond lag en dat we steeds weer te zien kregen.
Ik keek naar het einde van de straat. Misschien was mijn zoon gevallen. Of sprak een onbekende mijn dochter aan.
Net toen ik op wilde staan, kwamen ze de bocht om.
Heel mooi!! Ontroerend…
Wat een ontroerend mooi stukje, Laura. Knap hoe je met een paar streken, als een schilder, een herkenbare wereld van gevoelens en gedachten weet neer te zetten.
In een paar woorden schets je op een losse manier, maar heel precies, de psychologische mechanismen die spelen rondom een dergelijke gebeurtenis. Heel knap ook hoe je bijna in één adem zowel in- als uitzoomt op de ramp. Mijn complimenten voor dit “blogje” om, Laura!
Mijn oudste dochter gaf aan de wereld buiten het tuintje te willen verkennen. En daar ging ze – op haar driewielertje…
Ze ging het pad af, dat kon ik nog zien, al op de bank zittend. Toen ging ze rechtsaf langs de garageboxen. Voor de zekerheid had ik mijn jas klaargelegd. Op mijn tenen liep ik naar de plek bij die boxen. Waar ik haar voor het laatst zag: Ze fietste verder, weer een hoekje om. Ik ging snel terug naar de huiskamer. Het duurde het niet lang, toen ze zich meldde….