De mannen die me tegemoet lopen in het bos zijn op een missie.
Ze lopen naast elkaar over het pad, het heeft iets militairs, hoe ze precies tegelijk eerst hun rechtervoet en dan hun linkervoet naar voren zetten.
Als ik dichterbij kom, gaan ze niet opzij. Met mijn ene been moet ik door het gras.
Vlak daarna kijk ik over mijn schouder.
Ze hebben zich omgedraaid. Alle vier, 180 graden. Alsof ze een commando opvolgen.
Ik ren.
Pas als ik de dame met het hondje heb ingehaald stop ik.
Ze zegt: ‘Het is maar een klein hondje, hoor.’
Ik vertel wat er is, maar mijn stem klinkt anders.
‘Als jij geen goed gevoel hebt over die mannen, dan moet je je zesde zintuig volgen,’ zegt de dame.
De mannen naderen, maar minder snel dan ik dacht.
‘Ja,’ zeg ik, ‘maar dan loop ik nu verder.’
‘Ga maar, meid.’
Ik kijk naar haar hondje en aarzel.
‘Hoe is het met jouw zesde zintuig dan?’ vraag ik. Het is de eerste keer dat ik dat aan iemand vraag.
‘Het leken me vier aardige mannen,’ zegt ze.
Ik loop door.
Later kijk ik nog één keer om.
In de verte lopen de mannen. De dame met het hondje is nergens te bekennen.