Wuivende grashalmen

De avond is goed begonnen, met een volle zaal en mensen die tevreden zijn omdat zij een kaartje hebben en anderen niet.
Er is een vrouw naar voren gekomen die iets vertelt over de film, aan haar stem kun je horen hoe enthousiast ze is, ze wrijft in haar handen, ik denk aan het woord ‘verkneukelen’.
Ze weet veel van de film, al wordt niet duidelijk wat zij er precies mee te maken heeft.
Ze heet in elk geval Ilse.

Ilse zegt dat de regisseur iets tegen ons wil zeggen.
Er start een filmpje, je ziet de regisseur in zijn werkkamer zitten, zijn haar zit door de war.
Hij vertelt dat hij en de hoofdrolspeler niet bij ons in de zaal kunnen zijn.
De man naast mij zucht, hij heeft zo’n filmfestivalpasje om zijn nek.

De vader van de hoofdrolspeler, vertelt de regisseur vanuit zijn werkkamer, is ziek.
De hoofdrolspeler is een bekende Amerikaanse acteur. Ik herinner me een scène waarin hij naakt, met over zijn hele lijf tatoeages, aan het vechten is in een badkamer. Maar hij heeft natuurlijk ook gewoon een vader.
Bovendien, gaat de regisseur verder, is zijn eigen vrouw ‘heel erg zwanger’.
Ik zie voor me hoe zijn vrouw in de kamer ernaast zit, met haar handen om haar buik.
In elk geval snappen we nu waarom zij daar zijn, en wij hier, met Ilse. De film kan beginnen.

De Amerikaanse acteur spreekt in deze film geen Amerikaans maar Deens en Spaans.
Het verhaal speelt zich af op een uitgestrekte vlakte waar veel wind staat.
Er spelen maar een paar mensen mee, ze dragen rare kostuums, rijden op hun paard tussen grashalmen door en zeggen weinig. Wel kijken ze veel, naar elkaar en in de verte.
Iemand trekt een draadje los uit zijn broek en windt dat om zijn vinger.
De wind waait over de vlakte, de grashalmen wuiven.

Tijdens de film denk ik aan van alles.
Zoals aan mijn baan van vroeger.
Ik werkte bij een centrum voor beeldende kunst waar de hele dag kunstenaars binnenkwamen om aan hun project te werken.
Ze bouwden een ding. Het had geen naam en het stond op een sokkel, zodat je eromheen kon lopen.
Ik vroeg aan mijn baas wat ik bezoekers over het ding moest vertellen als het af was, maar haar antwoord vergat ik meteen.
Bij de opening kwamen mijn moeder en zusje kijken. Ze liepen één rondje om de sokkel en liepen toen door naar de tafel met wijn.
Ik wist hoelang de kunstenaars eraan gewerkt hadden en ik was blij dat ze niet zagen dat ze maar één rondje liepen.

Ik denk nog aan een heleboel andere dingen tijdens de film.
Na een uur fluistert een van ons: ‘We kunnen ook bier gaan drinken.’
Degene in het midden geeft het door aan degene links, zoals je vroeger op school een briefje doorgaf.
We sluipen de zaal uit, zo zacht mogelijk.
Ik voel hoe Ilse ons nakijkt.

Foto: Merel van Beukering
Hier een blog over uit eten gaan: ‘Hier zit eh, dinges, in.’