In de klas zat Henk Hupkes altijd achterstevoren, maar als de pianostemmer bij hen thuiskwam, zat hij urenlang op een krukje naast hem.
Hij keek naar de mechaniekjes in de piano die onder de handen van de pianostemmer bewogen en zag er marcherende soldaatjes in.
Jaren later, de pianostemmer was inmiddels 75, leerde Henk van hem het vak.
Joke Schut en ik portretteerden Henk als ‘Medemogelijkmaker’ voor Uitagenda Rotterdam.
Foto: Joke Schut
Henk Hupkes (62), piano- en vleugelbouwer & concertorganisator
‘Als de pianostemmer vroeger bij ons thuis kwam, zat ik op een krukje naast hem. Ik keek naar de mechaniekjes in de piano die onder zijn handen bewogen en zag er marcherende soldaatjes in. In de klas zat ik altijd achterstevoren, maar bij het pianostemmen raakte ik niet uitgekeken.
Op mijn twintigste wist ik niet wat ik wilde worden. Mijn moeder herinnerde me aan hoe ik als zesjarige naast de pianostemmer had gezeten, en zei: “Ga eens met hem praten.”
Willem Masson was toen al vijfenzeventig. Hij aarzelde of hij mij het vak wilde leren, maar uiteindelijk leidde hij me in vijf jaar tijd op tot pianobouwer. Ik ben een echte Steinway-man: die instrumenten vormen de basis voor mijn eigen merk vleugels en piano’s. Die pas ik aan naar wens van de pianist, tot het echt zijn of haar instrument is.
In mijn concertzaal in de Fenixloods programmeer ik klassieke muziek, maar ook jazz en wereldmuziek. Een goed tango-orkest raakt me net zo intens als een pianist die Satie of Rachmaninov volledig in de vingers heeft. Van alle muziek ontroert zang me het meest. Zo fysiek, zo rechtstreeks van binnenuit. Nooit kom je als toehoorder dichterbij.
Mijn vrouw is zangeres. We zaten samen op de basisschool, maar verloren elkaar uit het oog. 27 jaar later zag ik haar terug, tijdens een optreden. Haar stem is warm en rond, met een “kleur” die maar weinig zangeressen hebben. Zelf zing ik ook graag, maar als ik thuiskom en ik hoor mijn vrouw met haar leerlingen zingen, luister ik liever naar hen.’