Voor de vierde keer interviewde ik biebbezoekers, voor de ‘Ik bieb’-reclamecampagne van Bibliotheek Rotterdam.
In opdracht van Stof Rotterdam.
‘Ik bieb tussen de lakens’
Stella (68)
Als jong meisje droomde ik ervan om uitgezonden te worden naar verre landen. Het avontuur en de vreemde culturen fascineerden me. Ik las ook graag boeken over dat onderwerp. Later, toen ik als juf werkte, trok ik er in de schoolvakanties op uit. Hop, zes weken met mijn rugzakje op naar Azië. Maar toen trouwde ik, er kwamen kinderen, het leven ging niet meer alleen om mijzelf. Het avontuur schoot er een beetje bij in.
Recht zo die gaat
Ik stond veertig jaar voor de klas. Nu hoef ik niet meer te werken. En het zorgen voor anderen is ook voorbij. Twee jaar terug kocht ik een vakantiehuisje in Hoek van Holland. Zodra het lekker weer is, zit ik daar. Regent het, dan ga ik terug naar mijn appartement in Hillegersberg.
Twee werelden
Het voelt een beetje als twee werelden: in Rotterdam heb ik mijn vriendinnen, de buurtjes, de oud-collega’s van school; contacten die lang teruggaan. In Hoek van Holland zijn alle mensen nieuw voor me. Je hebt er veel ‘recht zo die gaat’-Rotterdammers – een ander slag dan dat in Hillegersberg, maar ik voelde me er vanaf het begin thuis.
Lezen in bed
’s Ochtends is het best fris in mijn vakantiehuisje. Ik maak ontbijt op bed, zoem de bedleuning omhoog, knietafeltje erbij, boterhammetje, beschuit, gekookt eitje, twee koppen thee. Dat peuzel ik allemaal lekker op, en ondertussen lees ik.
Als het lekker weer is lees ik ’s middags op het strand. Dan hang ik mijn strandstoeltje aan het stuur, ook al mag dat eigenlijk niet meer van mijn dochter, en dan fiets ik door de duinen naar de zee.
Vroeger al las ik graag in bed. Dan wilde ik soms wat eerder naar boven, maar dat vond mijn man dan niet gezellig. Of hij zei: ‘Ik ga met je mee,’ en dan ging boven de tv aan. Vooral in Hoek van Holland lig ik er nu vaak bijtijds in. Lekker verder lezen.
Pearl Buck
Nog altijd hou ik van boeken over mensen in andere culturen. Rijst uit zilveren schalen, van Alice Ekert-Rotholz, over een Nederlandse vrouw die met haar man in Azië gaat wonen, herlees ik vaak. Net als de boeken van Pearl Buck, die zelf een zendelingendochter was. Maar ik zit nooit hele dagen te lezen, hoor. Vriendinnen komen een bakkie doen, ik speel dwarsfluit, ik zit bij een breiclub. Maar ik heb talent voor het kluizenaarschap: ik kan gewoon goed alleen zijn. En dan ben ik nog gezond en vitaal ook. Wat wil een mens nog meer?
