‘Zal ik je de moskee laten zien?’ vraagt Mohammed. Hij heeft me net aangesproken op straat.
‘Liever een koffietent,’ zeg ik.
Mohammed kijkt moeilijk. ‘Bedoel je chay?’ vraagt hij.
‘NEE NEE NEE KOFFIE,’ zeg ik.
Iedereen doet de hele tijd alsof zwarte thee met suiker hetzelfde is, en het is al elf uur ’s ochtends.
We lopen en lopen en lopen.
De enige koffietent in Rasht blijkt gesloten.
Als hij mijn gezicht ziet, zegt Mohammed: ‘We gaan naar de supermarkt.’
Even later ben ik voor het eerst van mijn leven in een Iraanse supermarkt.
‘Kijk, hoeveel,’ zegt Mohammed met een wijds gebaar naar het enorme vak met oploskoffie.
‘Ja,’ zeg ik, ‘maar zit er ook CAFFEINE in?’
Mohammed is even stil. Dan zegt hij: ‘Jij bent verslaafd.’
De supermarktmanager komt naar ons toe. Hierboven, op de eerste verdieping, schijnt een koffiebar te zijn. We gaan met de lift naar boven.
De koffiebar is zwart, glanzend, en uitgestorven, op de eigenaars na.
Ik bestel voor ons allebei cappuccino.
‘Hoort het zo bitter?’ vraagt Mohammed even later.
‘Ja,’ zeg ik, ‘dat is lekker.’
Hier lees je over de eerste keer dat ik in Iran was, en deze blog gaat over Madagaskar.