A.L. Snijders

Ik was op zoek naar een woord voor wat ik regelmatig ben sinds ik kinderen heb. Uiteindelijk leek ‘tobberig’ me een goede omschrijving.

Tobberig zijn betekent dat je aan dingen denkt die niets met je kinderen te maken hebben, maar die je toch aan ze verbindt.

Bijvoorbeeld dat je in bed ligt en bijna in slaap valt, tot ineens de foto in je hoofd komt van een vrouw in Syrië die tijdens een bombardement met haar kind in haar armen de weg oversteekt.

Of je fietst naar huis, wacht bij een stoplicht en denkt aan wat er met dat meisje in The Killing I gebeurt.

Tobben is ook dat je je zorgen maakt over iets wat nog niet gebeurd is met je kinderen en waarschijnlijk ook niet zal gebeuren.

Bijvoorbeeld. Na het avondeten zit je nog even met elkaar aan tafel en je zegt: ‘Ik wil echt nog een keer naar de Niagara Falls.’ Vervolgens zie je voor je wat er allemaal met je kinderen zou kunnen gebeuren als je ze mee zou nemen.

Maar dankzij de schrijver A.L. Snijders gaat het nu beter. Zodra ik een tobberige gedachte heb – ik kan dit moment prima registreren – denk ik aan het verhaal ‘Aap’. In dat verhaal komt ook het woord ‘tobberig’ voor, maar dan in een veel luchtiger betekenis.

‘Aap’ is een verhaal over hoe A.L. Snijders als twintigjarige in zijn eentje op vakantie gaat.

‘Dertig jaar geleden’, begint hij, ‘zat ik in een pijnbomenbos in Attica naar de zee te kijken. Om me heen lagen mijn spullen en voor me een zeiltje, waarop etenswaren. Ik moest heel voorzichtig zijn met geld want de vakantie zou twee maanden duren en daarom had ik lang en tobberig met mezelf overlegd of ik een pot marmelade zou kopen.’

Die pot had hij weliswaar gekocht, maar toen zat hij daar in dat bos, met die pot marmelade, en toen naderde er een man met een aap, en toen wist hij: ‘Hier zou iets verstoord gaan worden.’

Het is een van de grappigste verhalen die ik ken. Ik snap nog niet helemaal hoe een verhaal over een pot marmelade, een aapje en een pijnboombos het getob over mijn kinderen kan relativeren, maar het werkt.