Aanbevolen door Michelin

De andere mensen in het restaurant kijken alsof ze al weken zin hebben in deze avond. Een vrouw legt even haar hand op de wang van haar man, ik stel me voor dat ze vandaag twintig jaar getrouwd zijn.

Er branden witte kaarsen, de tafelkleden zijn van linnen, er klinkt van die pianomuziek die je pas opmerkt als ze hem uitzetten.

Maar wij hebben de hele dag in de auto gezeten.
Mijn zoon gaapt.
‘Waarom liggen er knikkers op tafel?’ vraagt mijn dochter terwijl ze naar een paar glazen bolletjes grijpt. Ik denk aan drijfkaarsjes van vroeger, volgens mij lagen die bolletjes op de bodem van zo’n schaal.
‘Dit is een heel deftig restaurant, daarom,’ zeg ik.
‘Kan je die eten?’ vraagt mijn zoon, met een wilde zwaai van zijn hoofd naar met zorg uitgestrooide rozenblaadjes.
‘Waahaa! Néé, joh!’ roept mijn dochter uit, ik zie de gasten aan de andere tafels opkijken, ‘dat is omdat het hier deftig is.’
‘Praat maar wat zachter,’ zeg ik.

Mijn zoon leunt naar achter en trekt zijn benen op, waardoor zijn knietjes boven tafel steken. Hij draagt een turquoize legging van zijn zus, ik weet niet waarom. Mijn dochter schopt haar slippers uit. Het valt me nu pas op dat haar jurkje te klein is. Haar mond hangt een beetje open terwijl ze aan de voering van haar linnen servet pulkt.

Het duurt lang.
Mijn zoon moet naar de wc, hij stapt over mijn dochters schoot en zet zijn ellebogen opzij voor een sprintje. Ik grijp hem vast, hij veert terug, ik zie dat hij zijn schoenen uit heeft.
Dan krijgen we zo’n met dons gevoerde menukaart. Het liefst zou ik er even mijn hoofd op leggen maar we bestellen.
Zo zacht mogelijk geef ik mijn kinderen aanwijzingen over wat ze wel en niet moeten doen tijdens het wachten. Soms probeer ik het met alleen mijn ogen maar dat begrijpen ze niet.
Ik hoop dat de andere gasten niet kijken, en dat ze, als ze toch kijken, zien dat ik echt mijn best doe, dat het aan mij niet ligt.

Het eten komt.
Mijn kinderen laten de hele tijd frietjes vallen. Alsof ze op zwemles zijn duiken ze naar de grond om ze op te rapen.
Wanneer mijn zoon genoeg gehad heeft, leunt hij achterover en roffelt met kleverige vingertjes op zijn buik. Ik weet niet meer of ik nu naar mijn kinderen kijk als mezelf of als gast. Vermoeid leest mijn vriend een sticker op het grote raam voor: ‘Dit restaurant is aanbevolen door Michelin’.

De volgende ochtend zitten we aan het ontbijtbuffet, een vrouw loopt rond met koffie en mijn kinderen happen in een croissantje, hun wangen rozig van de slaap.
‘Zwei blonde Engelchen,’ zegt de koffievrouw vertederd terwijl ze me bijschenkt.
‘Wat zei die vrouw?’ vraagt mijn dochter nog voordat ze zich heeft omgedraaid.
Ik vertaal het toch maar.

Hier lees je over de wijn waar geen eh, dinges, mineraliteit in zit, en hier over zeven gangen vegetarisch eten.