Auteur: Laura van Mourik

Het stinkt, in de boksschool, en daardoor lijkt alles nog echter.
In de kleedkamer zijn kluisjes met namen erop. Een meisje vraagt, op de toon waarmee mijn dochter… Lees hier verder

Het interessantst aan huisbezichtigingen zijn natuurlijk de makelaars.
‘Je kunt dit ook gewoon platgooien,’ zegt deze makelaar, terwijl we in de tuin naar een onduidelijk bijgebouwtje staren…. Lees hier verder

Vannacht droomde ik dat ik iemand niet precies de weg wees. ‘Ongeveer daar naar rechts,’ zei ik terwijl ik met mijn hand in de verte wapperde, ‘en als je ergens daar bent een bochtje om,… Lees hier verder

Bij bol.com misten ze me, daarom kreeg ik € 2,50 korting als ik wat bij ze zou bestellen.
Ik bestelde wat bij ze, maar kreeg geen korting.

‘Jullie missen me, snif,’… Lees hier verder

Soms is ze ’s avonds wild. Er zijn gedachten in haar hoofd waar ze wild van wordt, maar als je haar vraagt waar ze precies aan denkt zegt ze ‘weet ik niet’, misschien omdat je gedachten benoemen nog best lastig is als je zeven… Lees hier verder

Om 3 voor 3 gaat de telefoon. Ik sta op het schoolplein met een moeder te praten, want dat doe je op schoolpleinen. We vinden het allebei heel goed van mij dat ik eraan gedacht heb om… Lees hier verder

Mijn vijfjarige zoon en ik hebben griep. De griep gaat in golfbewegingen. Op de momenten dat de griep minder hevig voelt hebben we het over stekeldino’s en olifanten. En over wat fijner is: over je buik of over je oor gekriebeld worden.
Op de momenten dat… Lees hier verder

Toen we zestien waren gingen een vriendin en ik naar Frankrijk. Zij speelde viool, ik zong.
Naast de geopende vioolkist hadden we een kartonnetje gezet waarop we hadden geschreven:… Lees hier verder

‘Gaan we ooit nog een huis vinden?’ vroeg ik.
‘Ehm,’ zei mijn vriend, ‘we zijn net een week bezig.’

Vanaf maandag had ik heel vaak op Funda gekeken, met zoekopdrachten van… Lees hier verder

Ik denk altijd dat ik best lichtvoetig loop, maar ‘hahaha, nee joh,’ zegt de vrouw van het voetcentrum terwijl ze naar het filmpje van mijn voeten kijkt.  ‘Je gebruikt je tenen niet bij het lopen. Bijzonder.’
Ze laat me een paar keer… Lees hier verder

Er is een link tussen mijn moeder en David Bowie. Dat wist ik niet, maar van David Bowie wist ik hoe dan ook weinig.
Bij de tentoonstelling over hem, in het Groninger Museum, kreeg je informatie in het Engels via een koptelefoon, en naast al zijn lp’s,… Lees hier verder

Kerst 1988. In de keuken zingt mijn moeder. Ze is vrolijk, want in de woonkamer zijn wij: haar nieuwe man, zijn drie zoons, zijn dochter, hun vriendinnen en haar vriend, en mijn zusje en ik. Tussen ons door… Lees hier verder

De kapper keek naar mijn haar. Er waren afdelingen waar oranje in kon, zei hij, en afdelingen waar bruin in kon, ik zei ‘oké’ en hij begon.
Toen ging de telefoon…. Lees hier verder

‘Ik heb net iets gedaan wat eigenlijk meer iets voor jou is,’ zegt mijn vriend als hij thuiskomt. ‘Een soort Laura-actie, zeg maar.’

Het is maf dat je gedachten vaak sneller gaan dan het gesprek dat je voert. Nu denk ik… Lees hier verder

Er is een speciale afdeling op het hoofdkantoor van de winkel waar jij en ik onze spullen kopen. Daar werken mensen die over ons nadenken.

Ze denken na over de route en de volgorde waarin… Lees hier verder

‘Heb geduld,’ zei de computerman die uit Lahore, Pakistan, kwam, en die ooit een Mercedes van 68 duizend euro had gekocht die bij de eerste keer rijden op de snelweg kapotging, en hij zei: ‘Heb vertrouwen.’… Lees hier verder

Je identiteitskaart ligt op het stoepje bij de groenteboer. Je voornaam heb je in losse letters in het vakje geschreven, op de pasfoto heb je dik zwart haar, ik stel me voor dat je er trots op bent en het ’s morgens goed borstelt. Je bent geboren… Lees hier verder

We waren in een speeltuin in een buurt waar we nooit kwamen. Het regende. Alleen de beheerder was er. Hij was Marokkaans.
‘Ik ben hier opgegroeid,’ vertelde… Lees hier verder

‘Als je iets zachts voelt, dan ben ik dat,’ zei de jongen die ons even ervoor wijn had ingeschonken waarover hij had gezegd ‘hier zit heel veel eh, dinges in, mineraliteit’.
Nu liep hij langs mijn stoel met een hele… Lees hier verder

Ik beeld me graag in dat ik het prettig vind om nergens bij te horen, maar ik voel me thuis, hier, op de ouderavond, met deze vaders en moeders, met hun sneakers, en hun kritische vragen, en hier en daar… Lees hier verder

Het is een mooie dag voor surfles: groene vlaggetjes op weerplaza.nl, wind, maar niet zo hard dat het eng wordt, schuimkopjes, blauwe lucht.
Ik trek mijn surfboard het water in.
‘O, kak,’… Lees hier verder

We zaten in een bus in Madagaskar.
De weg was bergachtig, en de chauffeur was een jongen van zestien met zijn zonnebril in zijn nek.
Vlak voor elke bocht gaf hij heel hard gas, en de rest van de tijd… Lees hier verder

Tessa en ik lopen 28 kilometer hard, door een bos met heuvels. Het is de eerste keer dat we dit doen.
Van tevoren zegt iemand tegen me: ‘Als het zwaar wordt, moet je aan je… Lees hier verder