Auteur: Laura van Mourik

Of we nog een Fin zullen tegenkomen die met ons praat, vragen we ons af.
We zijn nu drie dagen op vakantie, en de Finnen die we tegenkomen wanneer we elkaar passeren op het paadje van de camping, bij een boswandeling, of in de K-market,… Lees hier verder

Na de brand, die we snel omdoopten tot ‘brandje’, waren er twee soorten mensen.
Er waren mensen die over pech begonnen, en er waren mensen die het over geluk hadden…. Lees hier verder

De bovenbuurjongen heeft een briefje onder onze deur door geschoven, zijn ouders zijn een week weg.
Er staat: ‘Vanavond… Lees hier verder

‘Zal ik voorschieten? Geld zat.’
‘Opschepper. Oké.’
‘Hij doet het niet, raar.’… Lees hier verder

‘Kunt u iets doen aan de kloof tussen ons?’ vragen we aan de man.
Hij knikt nog voordat we uitgesproken zijn, en komt achter de toonbank vandaan…. Lees hier verder

Als ik haar voorlees kijkt ze van dichtbij naar mijn gezicht.
Het is nieuw voor me, haar blik van zo dichtbij, en even voel ik me ongemakkelijk.
Maar dan zie ik haar ogen…. Lees hier verder

In de metro zaten twee meisjes.
‘Hij heeft een nieuwe,’ zei het ene meisje tegen het andere.
‘Nu al?’ riep die uit. ‘Turks, zeker?’… Lees hier verder

In de zomer voordat mijn studie begint werk ik in de thuiszorg.
‘Jij moet naar mevrouw S.,’ zegt de vrouw die de roosters maakt op een ochtend, ‘dus succes.’… Lees hier verder

‘O. My. God. Mijn haar is echt vet.’
‘So, bij mij ook, man.’
‘Ik moet echt meer gaan drinken trouwens,… Lees hier verder

Het begon ermee dat ik de boodschappen verkeerd aangaf, een voor een uit het mandje over de toonbank.
‘O,’ zei ik halverwege, ‘dit is niet handig voor je.’
‘Hoezo?’ vroeg het kassameisje kattig,… Lees hier verder

Op het raam van de dierenwinkel hing een poster:
“Minder hondenbeten? Daar zetten we samen… Lees hier verder

De afgelopen weken zeggen zo’n twintig mensen tegen ons: ‘Het gaat echt OVERAL zitten, hè?’
Iedereen weet al hoe het is, als mannen je huis van onder tot boven komen schuren, … Lees hier verder

Je stem trof me voor het eerst toen ik dertien was. Dat had een voorteken moeten zijn.
Op MTV waaide woestijnzand op, er stopte een vrouw in een auto,… Lees hier verder

Hij doemt voor me op zoals monsters in tekenfilms uit zee oprijzen. Het valt mee, zeg ik telkens tegen mezelf als ik dichterbij kom, die monsters slokken je op als je niet op tijd wegrent,… Lees hier verder

‘Jij bent net een eend,’ zei iemand aan het begin van de maand, ‘als jij het druk hebt, lijk je rustig, maar onder water trappel je je rot.’

… Lees hier verder

Mijn vriend poetst zijn tanden, ik was mijn haar.
Meestal als ik mijn haar was ben ik alleen, en ik denk dan altijd even aan de vriendin die het lekkerst onder de douche staat als ze… Lees hier verder

‘We lopen nu de snoeproute,’ zegt de man.
Ik kijk om me heen.
‘Een snoeproute,’ zegt hij, ‘is de weg die leerlingen lopen van huis naar school en andersom…. Lees hier verder

De avond is goed begonnen, met een volle zaal en mensen die tevreden zijn omdat zij een kaartje hebben en anderen niet.
Er is een vrouw naar voren gekomen die iets vertelt over de film, aan haar stem kun je horen … Lees hier verder

Vaak zit Tischa Neve op mijn schouder.
Ik heb Tischa nooit gevraagd om op mijn schouder te zitten, maar zodra ik met mijn kinderen ben, is zij erbij…. Lees hier verder

Waarover praat je met vrienden, aan het eind van het jaar, als je met elkaar in een huis op het Friese platteland zit?
‘Het zou mooi zijn als we het over politiek… Lees hier verder

Dweilpauze op de schaatsbaan in Central Park, New York.
Mijn Amerikaanse vriendin en ik halen met onze schaatsen nog aan… Lees hier verder

Hij woonde in de bush, vertelde hij. Hij had in het open raam zitten blowen met de hosteleigenaar, hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen en zei in één adem door: ‘Kom maar langs.’

… Lees hier verder

‘Hebben jullie deze ook zonder glimdingen?’ vroeg ik aan het meisje.
‘Dat weet ik eigenlijk niet,’ zei ze. ‘Ik vraag het even na.’… Lees hier verder

Het is vakantie en ik wil nergens aan denken, maar dat lukt niet, dus ik ga hardlopen. Er zijn hier alleen weilanden, boerderijen en kinderkopjeswegen, ik geef het niet-nadenken veel kans…. Lees hier verder

‘We hebben de Nachtwacht al vijfenveertig jaar niet gezien,’ zei de man in de trein.
Hij had zo’n jack aan dat tegen alle weersoorten kan, en naast hem zat zijn vrouw, ik keek naar haar pony,… Lees hier verder

Mijn dochter werd te vroeg geboren, ze lag zes weken in het ziekenhuis. Ik herinner me de lange gang naar de couveuseafdeling, met aan het eind ervan de rode deur naar haar, en hoe de gang op de terugweg… Lees hier verder