Bloemen aan de finish

In januari, toen we net begonnen met het zoeken naar een nieuw huis, gingen de gesprekken tussen mijn vriend en mij zo:

‘Dit is een leuk huis!’
‘Ja, we gaan kijken!’
Na afloop zeiden we: ‘De foto’s waren leuker.’
Of we gingen niet kijken, want het huis was al verkocht.

Het werd voorjaar, en we hadden nog geen huis gevonden. ‘Het komt goed,’ zeiden we telkens tegen elkaar, ‘het komt goed.’

In mei verkochten we ons eigen huis. Maar we hadden nog geen nieuw huis. Nu zeiden we steeds vaker: ‘We laten ons niet kisten.’

In juli bekeken we een jarenzestigklushuis. De aannemer die mee keek zag veel mogelijkheden.
Na de bezichtiging keken we vanaf de overkant van de straat naar het jarenzestigklushuis.
‘Doe deze maar,’ zeiden we tegen onze makelaar.
‘Ja?’ vroeg de makelaar.
‘Ja,’ zeiden wij.
‘Dan moeten we vanmiddag al een bod doen,’ zei de makelaar, ‘want er zijn kapers op de kust.’ Er waren op de Rotterdamse huizenmarkt een heleboel kapers, wisten we inmiddels, en er was weinig kust.

Wij deden een bod.
Na een uur deden de verkopers een tegenbod.
Onze makelaar belde me op. Ze vroeg of ik ons nieuwe tegenbod nog wilde overleggen met mijn vriend, maar ik zei: ‘Nee, hoor’, want als het moet ben ik superdaadkrachtig.

Die maandag kochten we het huis, en de aannemer die mogelijkheden had gezien begon met de verbouwing.
Ineens was het alsof mijn vriend en ik samen een bedrijf runden. We hadden erg veel vergaderingen. Meestal ’s avonds. Het viel me, meer dan vroeger, op dat mijn vriend heel vaak iets kwijt was en dat hij dan zei: ‘Maar ik had het op een heel handige plek gelegd.’ Zelf was ik, veel meer dan vroeger, toen alles nog gewoon was, bezig met het maken van lijstjes. Die lijstjes moesten afgevinkt worden. Ook door mijn vriend. Ik controleerde dat. Ik hing de lijstjes op in de gang, en dan ging ik ervoor staan en dan zuchtte ik.
Onze nieuwe zin werd: ‘Bloemen aan de finish.’

De bloemen leken lange tijd ver weg. Ik vroeg een keer aan mijn vriend: ‘Weet jij nog wat we ’s avonds deden voordat we een klushuis hadden?’
Hij wist het niet meer.

Inmiddels is het huis bijna klaar. We vragen ons af waar we straks, als alles voorbij is, met elkaar over zullen praten. Wij zouden het in elk geval op prijs stellen als jullie wanneer jullie op bezoek komen lang en bewonderend ‘Oooooooohhhh’ zeggen.
Alvast bedankt.

Foto: Merel van Beukering