Het is kerstavond en ik zit in De Kuip. Het is mijn eerste keer. Het veld is glad en groen, ik zou er met mijn hand over willen strijken.
Mijn zoon tuurt naar de overkant, waar de tegenstander het veld op komt. ‘Zijn dat kinderen?’ vraagt hij.
‘Ik ga alles filmen,’ zegt mijn dochter.
Na één minuut scoort Feijenoord. De tribunes golven. Alleen daarom al zou er vaak gescoord moeten worden, denk ik.
Vier minuten later scoren ze nog een keer.
‘Godver de tering,’ roept onze achterbuurman wanneer Roda iets raars doet.
Mijn kinderen kijken verbaasd op.
‘Die Malacia is wel een aardige speler,’ zegt mijn vriend.
In de rust vraagt mijn zoon: ‘We blijven toch nog wel even?’
In de tweede helft laat de keeper een bal door. ‘Hé, Jones!’ roept een andere buurman van onze tribune naar het veld, ‘we zijn al begonnen, hoor.’
Wij zijn allemaal voor Feijenoord, denk ik tevreden. Wij alle vijftigduizend.
Het fluitsignaal klinkt, het is 5-1 geworden. We klappen, staan op. De mensen om ons heen zeggen tegen elkaar: ‘Fijne kerst, Jan’, ‘Tot volgend jaar, hè?’ en ‘Groetjes aan Annie’.
Op het perron wachten we met zijn allen op de trein. Zachtjes begint het te sneeuwen.
Deze blog gaat over een andere sport, hier noemde de kaasjongen me een, nou ja, lees maar, en hier vierde ik kerst met Teddie.