Giechelen

‘En,’ vraagt de drogist als hij me het bonnetje overhandigt, ‘wat doe jij vanavond?’
Ik giechel.
Meteen daarna denk ik: hij bedoelt het vast niet zo. En nu gaat hij zich heel ongemakkelijk voelen.

Ik moet iets goeds zeggen. Dat wordt mijn missie vandaag. Ik, de klant, die de drogist op zijn gemak stelt.
Vlug denk ik na. Er is vanavond voetbal op tv, en hij vraagt waar ik dat ga kijken.
De drogist moet gered worden.

Ik doe mijn mond open om te antwoorden als hij zegt: ‘O, ik heb het tegen haar, hoor.’
Hij kijkt langs me naar een collega die verderop bij de shampoo bezig is en zegt dan: ‘Ik ga zoiets natuurlijk niet vragen waar mijn vrouw bij is.’
Ik moet hem helpen, maar mijn gedachten leiden me af. Dus dat is zijn vrouw? Die werkt bij hem in de winkel? Maar dan weet hij toch wel wat zij vanavond doet? Of wat voor relatie hebben zij?

Ik heb intussen nog niets gezegd, en die giechel ligt weer op de loer, ergens achter in mijn keel.

‘Ik bedoel dus dat ik zoiets hoe dan ook niet aan je zou vragen,’ gaat de drogist verder.
Hij werkt niet echt mee aan zijn eigen redding.
‘O, humoristisch dit,’ zegt hij ook nog maar hij lacht niet en zijn wangen zijn rood.

Nu komt die giechel alsnog.

Het is goed giechelen bij de drogist. Ontspannend, ook.
Over de toonbank heen geeft hij me een onhandig schouderklopje.

Als ik even later langs de vrouw de winkel uit loop, bedenk ik het pas.
Het is me niet gelukt haar man te redden.

De afbeelding is van John Lurie, uit het boek ‘A fine example of art’, 2008.