Hanieh ken ik van de vorige keer in Iran. Op mijn eerste avond in Teheran dronken we thee bij een hip café met een tuin. Het was 35 graden, de sproeiers stonden aan, vanaf het terras konden we de druppels voelen, Hanieh vroeg: ‘Hou je ook zo van regen?’
Op mijn laatste dag wachtte ik bij haar thuis tot mijn vliegtuig vertrok. Ik viel op haar bed in slaap, ze liet me twee uur slapen.
Nu is het anderhalf jaar later en we zien elkaar terug, niet in Teheran maar in het groene noorden. Er is veel veranderd en er is niets veranderd, Hanieh is nog altijd spraakzaam, slim en grappig.
Zij verbaast zich, net als ik, over alle ingewikkelde geschreven en ongeschreven regels in Iran. Maar tegelijkertijd maakt zij er deel van uit, ze kan niet toekijken vanaf de zijlijn, zoals ik.
Ze vertelt over de periode dat ze tijdelijk in haar ouderlijk huis woonde. De buurman had haar vader opgebeld. ‘Ik liep gisteren langs jullie huis,’ had hij gezegd, ‘en het rook er naar sigaretten.’
‘Ja,’ had Haniehs vader geantwoord, ‘Hanieh rookt.’
We wandelen door de bergen, Hanieh en ik. Hanieh rolt een shaggie. Wanneer er een oud mannetje aan komt lopen, stopt ze het pakje shag snel achter haar rug.
Ze vertelt over azan, de oproep tot het gebed die je vijf keer per dag vanuit alle moskeeën hoort. Hanieh is niet gelovig, maar ze is opgegroeid met het geluid van azan, het hoort bij haar leven, het klinkt als thuis. Wanneer het geluid op een dag doorklinkt tot in de bergen waar we wandelen, kijkt ze op. ‘Ah, azan,’ zegt ze tevreden.
De eerste azan is om kwart voor vijf ’s ochtends, en altijd word ik er wakker van. Ik kijk naar het vroege licht dat door de gordijnen komt, soms weet ik even niet meer in welk hostel ik ben of in welke stad, in dit land waar ik de regels niet snap en de taal niet spreek, ik lig in bed, de dag begint, niets klinkt als thuis.
Hier wilde iemand me een moskee laten zien, maar ik zocht iets heel anders, deze blog gaat over rozenkransen op een binnenlandse vlucht en hier lees je over een Brit in Teheran.
Liever iets anders? Deze blog gaat over zwemmen, deze over Wiebe en deze over de nieuwe knie van mijn moeder.