De vrouw naast me in het vliegtuig van Teheran naar Tabriz houdt een rozenkrans vast. Met haar vingers gaat ze de kraaltjes een voor een langs en ondertussen fluistert ze verzen uit een verfrommelde koran op haar schoot.
Het vliegtuig is klein, voor de helft leeg, en het maakt lawaai. Boven ons in het plafond zit een kier waar wind doorheen komt, de stewardess stopt er een opgevouwen krant tussen. Bij de eerste keer turbulentie zeg ik hardop: ‘Godsamme jezus.’ De vrouw naast me trekt haar hoofddoek voor haar gezicht.
De vlucht duurt een uur. In dat uur denk ik vaak: ik wil leven, ik wil leven, en direct erna denk ik dingen als: ik kan ook aan beschuitjes denken met van die inkepinkjes waardoor je ze makkelijker uit het pak krijgt, storten is storten. Ik veeg mijn handpalmen aan mijn broek af en blader door het vluchtmagazine van IranAir. Er staat een plaatje in van hun vloot, ik buig me over de technische gegevens, een van hun vliegtuigmodellen is nog gemaakt door Fokker.
Dan landen we. De vrouw kijkt op uit haar koran. Ze glimlacht naar me. We leven.
Hier lees je over een brandje, hier over een zoektocht naar koffie in Iran.
Foto © Marieke van der Velden