Joey

Hij heet Joey en hij komt logeren.
Binnen een uur houden we allemaal van Joey. We denken dat Joey ook van ons houdt, hij spint in elk geval keihard als we hem aaien.

Wanneer de anderen thuis zijn probeer ik mijn liefde voor Joey een beetje te temperen, want de vraag van mijn kinderen hangt al vanaf minuut één in de lucht. Maar wanneer Joey en ik alleen zijn, zeg ik dingen als: ‘O, o, wat heb je toch een lekker zacht buikje’ en ‘Kom maar, schatje, dan gaan we even lekker in de zon zitten, samen.’
Ook stuur ik foto’s van Joey naar Joey’s baasje, vrij veel foto’s, van Joey op de bank, in zijn mandje, op de stoel, in de vensterbank, op mijn toetsenbord. Een beetje zoals sommige mensen van hun pasgeboren baby’s doen. Joey is ook pasgeboren, maar hij is echt knap.

Mijn dochter zegt: ‘Ik zie aan je ogen dat jij hem ook héél cute vindt.’
Mijn vriend zegt: ‘Ik weet een leuk kadootje voor je veertigste verjaardag.’

Na vijf dagen wordt Joey opgehaald.
Dat is ook wel fijn, zeg ik tegen de anderen, want die kattenbak, en die haren, en die nagels in de bank.
Wel app ik in de dagen erna vrij vaak naar Joey’s baasje om te vragen hoe het met Joey gaat.
Joey’s baasje snapt hoe het werkt, met liefde en katten en zo.
‘Joey,’ antwoordt ze, namens Joey, ‘mist jullie heel, heel erg.’

Hier lees je over cavia’s oppakken met skihandschoenen, hier over ouwe koeien en hier over lachen als een eend.
Deze blog gaat over kerst met Teddie en hier werd mijn brief over wolven voorgelezen in het Jeugdjournaal.