Laura

19 januari 2022

‘Richt je op jezelf, en op de mensen van wie je houdt, en op alles wat écht belangrijk is in het leven.’

Laura van Mourik
5 januari 1978 – 17 januari 2022

Wij vinden het fijn als je jouw herinneringen aan Laura hier onder met ons deelt. Het duurt even tot je bericht te zien is.

Reacties

  • Het fijnste geluidje

    Het is rond 7.30hr op vakantie in Frankrijk. Langzaam ontwaakt de camping. Ik hoor vogeltjes fluiten, gerommel, geschuifel, mensen die steeds ietsje harder praten en mensen die soms heel raar geeuwen.

    De gassies slapen nog. Ik zit op een stoel tussen onze tenten in. De koelbox zoemt. Het is een nieuwe. De oude viel uit elkaar. Die hadden we nog samen gekocht, jaren geleden. Jij wilde niet echt, maar liet het toe omdat je wist dat ik blij word van nieuwe campingsnufjes.

    Ik moest hem wel elke avond zachter zetten omdat je anders niet kon slapen van het gezoem. Ik hoorde het niet of misschien stoorde ik me er niet aan. Jouw gehoor was in ieder geval veel scherper dan het mijne.

    De ochtend is ook koffie zetten met de percolator. Precies genoeg koffie, water tot aan het streepje, dichtschroeven, vuur aansteken en dan… wachten tot het fijnste geluidje van de vakantie klinkt: het pruttelen van de percolator.

    Als jij het gepruttel hoorde, ging je stem omhoog en zei:”oh, dat vind ik echt het fijnste geluidje van de vakantie!”

    Ik weet niet eens wie er eigenlijk mee begonnen is en dat doet er ook niet toe. Het is een deel van ons geworden vanaf de eerste keer dat het werd gezegd.

    Soms zei je alleen: “Nan, hoor eens… daar is het weer!”

    Daarna dronken we samen koffie en waren we gelukkig.

    • Wat een lief stukje Nander. Ik lees het nu pas. Vanaf nu denk ik natuurlijk altijd aan Laura als ik de percolator hoor pruttelen. Leuk! Groetjes Nicole

      • Dankje Nicole,
        Dat je maar vaak koffie uit de percolator drinkt.

  • Lieve Laura, dat is even slikken. Inmiddels alweer 2 jaar geleden appten we elkaar: we zouden even bellen. Je had nieuws. Dat bellen is er niet van gekomen. Het nieuws kan ik inmiddels raden 🙁

    Ik leerde je kennen op een netwerkborrel in Rhoon – of all places. Mijn allereerste, nog voordat ik officieel mijn bedrijf was begonnen.

    Ik scande vooraf de deelnemerslijst en mijn oog viel op jouw naam. Ik nam me voor dat de borrel geslaagd was als ik jouw visitekaartje zou scoren. En hoe toevallig, ik was nét binnen en stond achter jou bij de koffiemachine. Het was jouw hand die ik als eerste schudde.

    Nog vele koffietjes volgde. Om te praten over ons vak. Om te lachen en verhalen te delen. We zijn zelfs een keer samen naar een ongemakkelijk netwerkevent geweest. Ik vond jouw kijk op dingen inspirerend en je humor werkte aanstekelijk. Je was oprecht, geïnteresseerd, en een voorbeeld voor me qua schrijfstijl.

    Het stemt me droevig dat je er niet meer bent.

    Heel veel sterkte voor alle mensen van wie jij hield, en die zielsveel van jou houden.

    Liefs, Patricia (van RedFactor)

    • Doen en laten.

      Aan wie wil ik nog over jou en de jouwen vertellen?
      Niet aan de snelle mountainbiker met zijn in-ear dops;
      Evenmin aan de vrouw van de Luisterlijn, die empathie als snoep uitdeelt;
      Noch aan Peter, die spreekt van een narratief, bijna als techniek;
      En evenmin aan Johanna, die vindt dat de dood bij het leven hoort.

      Ik vertel over jou aan ieder die het echt en nog steeds horen wil,
      over ongemak, over verdriet en over het leven dat door gaat,
      over het idee dat je door wilt of door moet,
      over relaties die anders worden, hechter of in een ander perspectief,
      over patronen waarin je weer terugkeert, over schokschouderen,
      over liefde, kleine gebaren, grote inzet, over toekomst die verdwijnt.
      Over “dat doet ze toch maar” – zwemmen in het koele water.
      Over foto’s waar het geluk van af spat.

      En op straat blijft alles gaan zoals dat gisteren ging en morgen zal gaan,
      Dat onverschil kwetst maar maak iedere leven ook mogelijk.
      Doen en laten: met spijt en misverstand, met verdriet en liefde.

  • Lieve Laura,

    Op zoek naar de beste tekstschrijver van de culturele sector denk ik aan jou. Iemand die zonder omhaal kan verwoorden waar het om draait. Die aandachtig luistert en de juiste woorden vindt. Altijd al een keer willen samenwerken, je werk maakte indruk, lang geleden al. Bovendien bleef je me bij van jullie jaren op de Margriet, en als mede-Blijdorpers. Aan de praat raken omdat je elkaar gewoon heel vaak tegenkomt op alle routes die ouders met jonge kinderen in Blijdorp afleggen. Daar moesten we om lachen. De gesprekjes in de Bijlwerffstraat waarbij de kinderen het op een gegeven moment wel zat waren. Ik niet, zulke gesprekjes – al is het in het voorbijgaan – en jouw humor en openheid geven energie. Vooral jouw nuchtere commentaar op de lastigere kanten van het leven en de dilemma’s van het ouderschap waardeer ik nog steeds – waarom oppoetsen? Het is wat het is. En dus die humoristische openheid. Nieuwsgierigheid, interesse in de ander. Ik herinner me nog dat jullie naar Schiebroek gingen. Nu ben je er opeens niet meer. We kenden elkaar als passanten in een leven, toch maakte je een onuitwisbare indruk. Heel veel sterkte voor je gezin, vrienden en familie.

  • “Wat ben je aan het doen?”…

    Juna komt de kamer binnen en begint zoals gewoonlijk direct met praten.

    “Ik zoek het vakantielijstje voor La Vie Verte”, zeg ik.
    “Oh, kan je het niet vinden?” Het verbaast haar volgens mij niks.
    “Nee”, zeg ik.

    Het is niet zomaar een vakantielijstje. Het is het ‘Beste vakantielijstje ever’. Jaren geleden heb je die gemaakt. Omdat ik zoals gewoonlijk alles op het laatste moment liet aankomen en jij een keer echt niks wilde vergeten. Inmiddels zijn we verschillende vakanties verder en is het lijstje beter en beter geworden. Deze zomer heb ik er het ‘beste vakantielijstje voor Albanie’ van gemaakt. We hadden alles bij ons.

    Nu gaan we naar La Vie Verte. De plek waar we die mooie foto van je hebben gemaakt. Aan het Lac des Etoiles of het Lac du Perches zoals het ook genoemd wordt. En nu heb ik dat lijstje dus nodig. Overmorgen gaan we weg.

    Tijdens het zoeken kom ik van alles tegen: oude half afgewerkte blogs, foto’s van lang geleden en reserveringen van hotelletjes. Al jankend vind ik het lijstje. Juna zit inmiddels weer op haar kamer.
    Zodra ik klop en de deur van haar kamer open doe om te vertellen dat ik het lijstje heb gevonden, begint ze te praten.

    • Mooi Nander! Wat fijn dat je het ‘beste vakantielijstje ever’ op tijd hebt gevonden. En janken dat doen we! Ze lijkt vaak nog zo dichtbij. Jank en geniet op die voor jullie bijzondere plek.

    • Mooi geschreven Nander. Laura had mij ook aangeraden naar La vie verte te gaan, afgelopen zomer waren we daar. Ik werd er stil van om na het klimmetje plotseling “Laura’s meertje” te zien schitteren tussen de bergen. Maar natuurlijk had ze helemaal gelijk en werden wij ook blij van la vie verte. Ik wens jullie nog veel mooie vakanties daar bij het sterrenmeertje (mét alle spullen bij jullie).

  • Crossed fingers

    Was het maar gisteren,
    niet weten is een gunst
    was het maar gisteren,
    toen we nog illusies hadden.
    We leefden volop,
    de toekomst kwam ons toe.
    Was het maar gisteren:
    6 december 2020
    de mooiste dag van het jaar.

    Was het maar gisteren,
    Nu weet ik hoe mooi die dag was,
    toen ik dacht, dat je met taal alles kon zeggen,
    toen ik wist dat er 175 woorden voor behoeften en gevoelens zijn,
    toen ik wist dat het bos mij altijd welkom heet en troost biedt.
    toen ik “Dat kan niet – ik heb kinderen op te voeden “ nog niet gehoord had.
    toen ik me nog niet afvroeg hoe het nou moest met Nander , Juna en Karsten,

    Maar het is vandaag
    Een dag met opnieuw een droevig bericht,
    De eerste in een rij – onbekend
    het laatste bericht is nu al bekend.

    Maar het is vandaag,
    als ik ‘nog vele jaren’ wens op Juna’s verjaardag
    als ik mij ontredderd voel en deels los van de ankers
    als ik snik in mijn bed en schokschouderend dit opschrijf.

    Wordt het ooit weer morgen,
    Afwezige Laura is nooit absent.

    Ik mis je. Tot in lengte van dagen.

    Ton

    Ede, 17 juli 2022

  • Hier wordt ik even stil van….. Nu pas zie ik dat je er niet meer bent. Natuurlijk is er meer tussen hemel en aarde, en het is daarom heel opvallend dat ik op 19 januari (!) jou een bericht zond: “Vanmorgen dacht ik opeens ‘hoe zou het met Laura zijn’, ik mis je leuke stukjes en weet ook dat je ‘even’ niet kan schrijven. Nog steeds, veronderstel ik. Je hoeft me niet te vertellen hoe het allemaal gaat, ik hoop dat het leven nog steeds een glimlach voor je heeft en dat je er eigenlijk nog gewoon bent.”
    Om er dan nu achter te komen dat…..
    Gek hè, daar zijn woorden voor zeggen ze dan, en dan ben ik toch sprakeloos….

    Beste Nander, ik ken je niet, jij kent mij niet, ik kan alleen zeggen dat je geboft hebt met zo’n pareltje als Laura. Ik leerde haar kennen in Rotterdam bij Van Ede, jaren geleden alweer, en heb veel plezier beleefd aan haar taaltips. Zij kon heerlijk schrijven en inspireerde door haar spontane en directe stijl. Het ga je goed. Afscheid is niet voor altijd, ik ben er van overtuigd dat we elkaar terugzien. Ooit.

    • Beste Marcel,
      dank voor je bericht.

  • Lieve Laura,

    Het is inmiddels april. Ik lees de mooie berichten om onderaan de pagina te komen. De tranen rollen weer over m’n wangen. Ik heb lang nagedacht over wat ik je wil zeggen. En wil het natuurlijk zo goed mogelijk onder woorden brengen. Maar zo goed als jij dat kon, kan niemand.

    Ik ken je al heel lang. We waren niet heel close, maar hadden wel altijd een klik. We zagen elkaar op feestjes en de kampeerweekenden. Gek genoeg voelde ik me dan ook wel eens ongemakkelijk. Dat lag niet aan jou, maar aan mij. Als een soort ‘fangirl’ bewonderde ik je, op afstand. Als persoon én als tekstschrijver.
    Jij leefde het leven op jouw manier. Nieuwsgierig en open. Dat kunnen niet veel mensen op die manier. Ik probeerde het toch een beetje van je af te kijken.

    Tijdens m’n werk dacht én denk ik regelmatig ‘hoe zou Laura dit doen?’. Ik las met plezier je blogs. Heerlijk, die observaties, alsof ik erbij was. Zo scherp, zo eigen. Je hebt me veel geleerd. En dan heb ik het nog niet eens over de schrijftips.

    Het afgelopen jaar hadden we regelmatig contact, via de app. Jij vroeg mij naar mijn ervaringen met chemo en we hadden het erover hoe klote het was. Maar het is niet te vergelijken. Jij bent er niet meer en dat is pas klote. En oneerlijk.

    Door de verhalen die ik over je gehoord en gelezen heb leer ik je beter kennen. Bijna dagelijks denk ik aan je en je inspireert me nog steeds. En dat geldt volgens mij voor veel meer mensen.
    M’n hoofd zit nog vol met dingen die ik wil zeggen, maar ik vind de woorden even niet meer.
    Lieve Laura, je bent onvergetelijk.

  • Zoals het zo vaak gaat kwam Laura via via op mijn pad. En we hadden direct een klik. Ik vond Laura een heerlijk mens om mee te werken, nuchter, beide benen op de grond, nieuwsgierig en met een -ook letterlijk – open blik. De teksten waren spot on, en ze zag dingen die anderen niet zagen en gaf er woorden aan. We werkten maar heel kort samen en toch blijft ze nog wel een tijdje in de buurt. Want via Laura heb ik ook weer mooie mensen ontmoet waar ik nu mee samenwerk. Mooi mens. Dank voor de inspirerende en gezellige momenten.

  • Lieve Laura en familie,
    Och wat ben ik hier stil van. We kennen elkaar van de middelbare school. Je viel me gelijk op. Iets heel
    eigens en echts. En lief. Zo iemand waarvan je denkt: daar wil ik bevriend mee zijn. We trokken een paar jaar met elkaar op, zaten in dezelfde uitgaansscene. En zoals dat zo vaak gaat, verloren we elkaar op enig moment uit het oog. Wat ongelooflijk jammer. De berichten hierboven die me een inkijkje geven in je leven raken me. Wat had ik je graag nog eens gesproken en je in de ogen gekeken.
    Veel sterkte voor je dierbaren. Hoop dat jullie troost vinden de mooie herinneringen.

  • Lieve Laura,

    We leerden elkaar kennen toen ik nog bij Rotterdam Festivals werkte en op zoek was naar nieuwe redacteurs voor Uitagenda magazine. Jij reageerde en dat was het begin van een fijne samenwerking.

    Jouw teksten sprongen er direct uit en al snel startte je met een vaste rubriek, de medemogelijkmaker, waarbij je samen met Joke mensen achter de schermen portretteerde. Later veranderde de rubriek in een bijzonder portret van fotograaf Boudewijn. Maar ook de interviews voor het 10-jarig bestaan, waarbij je 10-jarige Rotterdammertjes sprak over hun hobby, herinner ik me nog goed. Geweldig hoe jij mensen kon portretteren. Zo sterk in eenvoud, zo sympathiek. Ik kreeg er altijd een glimlach van op mijn gezicht.

    Toen bij Rotterdam Festivals de eigen tone-of-voice minder ambtelijk en meer menselijk moest worden, was natuurlijk meteen duidelijk wie we hiervoor moesten hebben: Laura.
    Ik weet nog dat je voor het jaarverslag het hoofdstuk ‘wie wij zijn’ schreef. De tekst was zo raak dat het de basis werd voor een nieuwe missie van de organisatie.

    Als collega-tekstschrijvers konden we opdrachtgevers naar elkaar door verwijzen, maar hadden we het ook over het schrijven zelf. Bijvoorbeeld over de schrijfcursus van Kitty die ik had gevolgd en waar jij ook interesse in had. Ik twijfelde of jij er niet te goed voor was, maar je wilde jezelf ontwikkelen en ging ervoor.

    Wat fijn om alle mooie verhalen hier te lezen en zo een een beeld te krijgen van de Laura in het dagelijks leven, buiten het tekstschrijven.

    Liefs

    • Beste Renee,
      Vanaf de zijlijn heb ik meegekregen hoeveel plezier Laura haalde uit haar klussen voor Rotterdam Festivals.

      Net als uit die schrijfcursus trouwens…

      Nander

  • Lieve Laura,

    Ik ken je niet zakelijk, zo te lezen heb ik heel wat gemist.
    Wel ken ik je van bij weer en wind aankomen op de fiets en weer vertrekken met het plan om nog te gaan zwemmen. In weer en wind.
    Je kwam aan bij je moeder Jenny waar ik was in de tijd dat haar partner erg ziek was. Onze ontmoetingen waren intensief door de omstandigheden.
    We hadden ons niet kunnen bedenken dat het leven voor jou en je gezin zo zou gaan lopen.
    Het is me moeilijk voor te stellen, dat iemand met jouw levenslust en levenskunst, er niet meer is. Het zou niet zo mogen zijn. Seneca schreef: Het lot kent geen volgorde. Sommige mensen zijn jong en anderen zijn ouder als ze het leven verlaten.
    En toch, het voelt als onrechtvaardig dat je niet meer in dit leven bent.
    Eens met een schrijfster die verzoekt om de website nog open te laten. Als één van de manieren om ons aan jou te helpen herinneren.
    Ik ga alsnog die leuke artikelen lezen met je tips.
    Alles om Nander Juna en Karsten te helpen herinneren. Zolang je in de harten en hoofden van mensen bent, ben je er nog.
    Ik wens jullie veel mooie en dierbare herinneringen aan Laura om bij jullie te dragen!

    • Beste Hilde,
      Dank. Die mooie herinneringen zijn er en blijven er (evenals deze website trouwens…).

      En ook voor die handige parkeerplaats in Groningen tijdens ons laatste weekendje samen weg.

      Nander

  • Lieve Laura,
    Wat een verdrietig bericht, ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Je hebt de teksten in mijn fotoboek geredigeerd en ik keek altijd erg uit naar onze ontmoetingen in Wester Paviljoen. Je was ontspannen en toch heel scherp en kritisch. Het was heel fijn om met je samen te werken. We hebben ook veel gelachen. Ik ga je missen.

    • Beste Boudewijn,
      Ze heeft altijd veel verteld over jullie samenwerking en ze vond het superfijn om met je te werken.

      Nander

  • Lieve Laura, lieve familie van Laura,
    Wat schrik ik van dit bericht. We kenden elkaar van Sdu. We konden het goed met elkaar vinden, we hadden veel lol over en na het werk, veel connectie over onze zoektocht naar ander werk. In die tijd ging je samenwonen en kreeg je je kinderen. Ergens zijn we het contact met elkaar kwijtgeraakt, op afstand volgde ik je blog. Als ik aan je dacht, dacht ik aan je levenslust, enthousiasme, plezier en het genieten van je gezin. Het raakt me diep dat je er niet meer bent, dat je zo jong zo ziek bent geworden. Ik wens je familie, je vriend, je kinderen heel veel liefde en steun, en dat ze je altijd bij zich mogen blijven dragen.

  • Ik leerde Laura kennen bij een borrel voor tekstschrijvers. Het klikte goed door haar nuchtere kijk op het leven. Ik kon erg met haar lachen en vond haar kijk op het leven verfrissend. Ze dacht buiten de lijntjes. Ik weet nog dat ik een keer twijfelde over een relatie, en dat ze iets zei als: je hoeft toch niet alles tegen haar te vertellen, je hoeft niet alles van elkaar te weten. Dat vond ik typerend voor Laura. En daar bedoel ik absoluut niet mee dat ze niet eerlijk was, of me aanmoedigde om dingen achter iemands rug om te doen. Ze bracht het heel anders. Op een manier van: iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen leven, je bent elkaar niets verschuldigd, als je maar niet over dingen liegt.
    Ons contact verwaterde doordat ik overspannen raakte, en een tijdje niet echt reageerde op voorstellen om af te spreken. Daar schaamde ik me later een beetje voor, en daardoor hebben we elkaar niet meer gezien. Maar ik heb het altijd ontzettend leuk gevonden om met haar wat te drinken en van gedachten te wisselen.
    Sterkte voor Nander en de kinderen, jullie hebben echt een geweldige vrouw/vriendin/moeder gehad. Wees er trots op!

    • Schaam je niet Dennis, maar wees blij met de mooie momenten die jullie hebben gehad.

      Nander

  • Lieve Laura,

    Wij kenden elkaar van een schrijfklus waarmee je mij hielp en van jouw schrijftips. Altijd heerlijk om te krijgen, steengoed geschreven én nuttig. Want natuurlijk schreef ook ik regelmatig hoe je dat juist niet moest doen in teksten… We spraken af dat we contact zouden houden en verderop in de tijd wellicht weer eens iets samen gingen doen. Een groot gemis voor iedereen dat dit nu niet meer kan. Alle sterkte voor jouw geliefden die jou zo moeten missen.

  • Een aantal jaar geleden stapte Laura bij ons de kapsalon binnen. Aan mij de eer om een nieuw kapsel te creëren en hopelijk een tevreden klant de deur uit te laten gaan. En zo geschiedde. We hadden een klik, Laura en ik. Ik vond het een stoere vrouw en een tikkeltje mysterieus. Ze gooide niet meteen haar boek open maar ik mocht wel de eerste bladzijdes lezen. En zoals bij een goed boek wilde ik meer weten.

    Ze keerde terug en vele kapsels volgden. Een geluk voor mij en later ook voor mijn collega Sarah bij wie het net zo klikte. Laura is ontvankelijk, intelligent en ontzettend lief. We bespraken het leven, gewoon wat er langs komt onderweg. Reizen, ( in haar eentje, wat stoer!) werk, relaties, worstelingen. Nooit ging het nergens over.

    Ik herinner mij nog een vrijdagavond waarop we ook kennis mochten maken met haar zus. Die bleek minstens net zo leuk. We hadden ineens een soort vrouwen avond met prosecco en heerlijke gesprekken. Het is mooi om te zien hoe diep hun band is. Een familie waarin begrepen wordt wat het betekent om er voor elkaar te zijn en dat ook uit te dragen.

    Als kapper krijg je vaker te maken met ziekten en overlijden. En dat went nooit. Laura kwam als een schok en bij de kaart die twee weken geleden op de mat viel moest ik even gaan zitten. De band die wij opbouwen met klanten is bijzonder te noemen. We komen niet bij elkaar over de vloer maar voelen ons wel heel verwant met sommige klanten. Laura was zo iemand. We zullen haar missen.

    Heel veel sterkte met het verlies

    • Beste Elise,
      Ze kwam heel graag bij jullie. Ze vond de gesprekken fijn, juist omdat het ergens over ging (zoals je al zei).

      Voor ons was het altijd weer een verrassing hoe ze thuiskwam. 🙂

      Nander

  • Laura… ik weet niet wat ik moet zeggen of voelen of denken. Het is al weer een tijd geleden dat ik je heb gezien. Daarna nog wat via facebook, maar sinds vorig jaar doe ik daar niets meer mee. Je overlijden komt als een donderslag. Jouw verdrietige bericht over je ziekte heb ik gemist. Ik vind dat heel erg. Ik heb jou niet laten weten wat ik nu voel. Ik had je namelijk gezegd dat het klote is. En niet eerlijk en zo verdrietig dat ik niet geloof dat het waar is. En dan denk ik: hoe was dit dan voor jou Lieve Laura, die altijd alles uit het leven haalde? Ik lees je verhaal telkens weer en weer. Van boven naar beneden en stukjes door elkaar. Ik lees verdriet en het constante besef dat je afscheid moest nemen. Ik hoop dat je, zoals je zelf verwoordt, je hebt kunnen richten op je zelf, op de mensen van wie je hield en op wat écht belangrijk is in het leven.

    De laatste tijd denk ik voortdurend aan je. Aan Nander, je zoon, je dochter, je zus, je moeder, je vrienden en hoe het is om jou te verliezen. Ik dacht wel vaker aan je, maar nog niet zo vaak als nu. Zeker niet met zo veel verdriet. Ik las vaak jouw verhaaltjes. Ik moest er altijd om gniffelen. Ik lees dat iedereen hier jouw schrijfstijl zo waardeerde. Ik ook. Je schrijft zoals je bent: puntig, geestig en met ruimte voor de ander om de tussenstukjes in te vullen. Maar jouw boodschap zit er wel altijd in.

    Ik vond en vind je een mooi mens. Ik ken je van het Johan de Witt. Aan het eind van de middelbare school en tijdens onze studie gingen we steeds vaker met elkaar om. Kletsen in een café. Dansen deden we ook. Bitterballen eten bij mij thuis. Gezellig. Ik bewonderde je eigenzinnigheid, je wist wat je wilde, je ging erop uit. Je leek nergens bang voor. Je zoog het leven op. Nieuwsgierig naar anderen, naar plekken. Je waardeerde de schoonheid van de natuur. Op een facebook foto van mij in Ierland reageerde je: ‘wat is het daar mooi!’. Dat vond ik leuk, want jij had al zoveel mooie plekken gezien.

    Op een van de feestjes, die ik met Esther organiseerde, ontmoette je Nander. Het was meteen duidelijk. Jullie zaten de hele avond op de bank, samen, te lachen, te kletsen. Je vond hem leuk en hij jou. Geweldig dat jullie zijn gaan samenwonen en twee kindjes kregen. Juna heb ik nog gezien toen je bij mij op babybezoek kwam. Ik vond haar een soort minilaura. Ze had een spannende start en jij moest meteen een ‘sterke moeder’ zijn. Moeilijk, maar dat kon je wel.

    Lieve Laura ik wil zeggen dat ik je een geweldig mooi mens vind, dat ik me nu heel verdrietig voel en jou zeker nooit vergeet. Nander, Juna en Karsten jullie wens ik veel liefde en warmte toe in deze moeilijke tijd en de tijd die zal komen. Ik hoop dat jullie straks weer meer kunnen genieten van het leven zoals Laura dat ook deed. ‘Richt je op jezelf, op degenen van wie je houdt en op wat écht belangrijk is in het leven’. Mooie woorden. Ik zal het niet vergeten.

    • Dankje Sanne,
      Voor je lieve bericht en voor het feit dat je dat feestje gaf.
      Die bitterballen zijn trouwens gebleven… tot op de uitvaart toe!

      Nander

  • Het ritueel kan beginnen. Onze blije hoofden in strak getrokken badmutsen. Met sexy neopreen sokken aan lopen we de plas in. Ik meet de temperatuur van het water. Het is 5 graden. In het begin gilden we, maar al snel ademen we als profs.
    We watertrappelen met lekkende brilletjes. We klooien, genieten en zijn stil. We zien aalschooiers, zwanen en zwarte eendjes. We hebben het over de mangrove die nadert en mogelijke krokodillen. We drijven en wuppen. Een soort van suppen op je waterboei. Een keer hagelt het. We bikkelen overal tegenin. De kou wordt gloeiend heet en voelt als naalden in onze huid. We praten als bejaarden met onze bevroren kaken, en zijn het er over eens dat we net de woeste zee hebben overleefd.

    Klotend op één been trekken we onze boterhamzakjes en joggingbroek aan. We hebben de slappe lach en drinken thee.

    Dit is wat ik het allerliefste deed op zondagochtend met jou! Ultiem geluk. Ik zal er de rest van mijn leven op teren. Bedankt lieve Lau!

    Veel liefs en sterkte Nander, Juna en Karsten.

    • Lieve Audrey,
      ineens was je er en je ging nooit meer weg.
      Wij hebben thuis enorm genoten van jullie avonturen, nieuwe namen voor bestaande dingen en inderdaad, die boterhamzakjes.

      Als ik met Laura ging zwemmen in meertjes op vakantie, dan vertelde ze vaak over wat jullie in die situatie zouden doen (bijvoorbeeld toen we midden in een heel groot meer in Zweden zwommen en er misschien wel grote bijtvissen zwommen).

      Ik weet dat ik Laura nooit kan vervangen, maar ik hoop wel dat we af en toe gaan/blijven zwemmen of iets anders. Gewoon om eens lekker over Laura te praten.

      Nander

  • Lieve familie, dank jullie wel voor de uitnodiging om mijn herinnering aan Laura op deze plek te delen.

    Laura, ik heb je eerst leren kennen als moeder van Juna, dansgenootje van mijn dochter Lauren. Later kwam ik erachter dat je de zus was van – destijds – mijn collega Eva. Wat een toeval dat van de paar meisjes uit Rotterdam die iedere zaterdag dansten bij SKVR precies háár nichtje en mijn dochter er twee waren. Nog weer later leerde ik je kennen als tekstschrijver voor het magazine waar ik redacteur van ben. Je schreef zulke goede artikelen, altijd raak, en in zo’n fijne en toegankelijke stijl. Kort voordat je ziek werd spraken we elkaar nog over een schrijfcursus die volgde. Vond ik ook zo leuk, dat je jezelf steeds wilde verbeteren, terwijl ik al zo onder de indruk was van je al kon. Inspirerend.
    Het gesprek waarin je me vertelde dat je ziek was staat in mijn geheugen gegrift. Een groot verdriet. Ik vind het bijzonder hoe open je hierover sprak, en je hebt me daarmee ook iets heel kostbaars gegeven. Namelijk jouw ervaring met iets wat voor velen van ons nog voor ons ligt: het onvoorstelbare verwerken, afscheid nemen, de dood onder ogen zien en toch nog van het leven genieten.

    Soms zag ik je fietsen over de Schiekade als ik zelf ook op de fiets zat naar kantoor. Als ik nu de Schiekade oversteek zie ik je in gedachten ook voorbij schieten. Met een lach op je gezicht en je hand die gedag zwaait. Zo zal ik je blijven herinneren.

    • Dankje Dorieke,
      Ik hoop dat je haar voorbij zult zien blijven schieten op de Schiekade.

      Nander

  • Het eerste wat je zei; “maar ik ga toch niet dood!?”
    Het eerste wat je vroeg; “wil je mij helpen?”
    We hadden een band. Een band die ik nooit zal vergeten.
    Met alle liefde heb ik je geholpen.
    Omdat wij die band hadden.
    Omdat iedereen zich zou moeten richten op wat echt belangrijk is.

  • Alsjeblieft laat haar website bestaan – zodat al haar blogs zijn terug te lezen en ze op die manier bij ons blijft

    • Hoi Ine,
      de site blijft in de lucht.
      Dat heb ik Laura beloofd.

      Nander

  • In 2009 liep ik een half jaar stage bij uitgeverij De Geus in Breda. Eerst drie maanden op de fondsredactie en toen drie maanden op de bureauredactie. En jij werkte toen op de bureauredactie, Laura. Wat was het gezellig met jou! Ik kan me je pretogen en lach nog goed herinneren. We reisden samen met Remco, een andere stagiair, vanuit werk naar Rotterdam CS. In de trein hadden we de grootste lol; jij zette graag een superplat Rotterdam accent op ?

    Na mijn stage hebben we nog afgesproken. Ik weet niet meer of het een enkele keer was of vaker. Wel kan ik me jullie flat in Rotterdam-Noord nog herinneren. Wat vond ik dat een leuke flat, in zo’n leuke straat en buurt! Je dochter was toen denk ik een paar jaar oud en je zoon volgens mij nog een baby. Volgens mij hadden jullie zelfs een schommel in de woonkamer? Leuk!

    Ons contact verwaterde en ik heb je nog maar één keer even op straat in Noord gezien. Op een gegeven moment ontdekte ik dat je je eigen tekstbureau had en daarnaast een persoonlijk blog bijhield. Wat een gave blogteksten schreef je! Ze brachten altijd een glimlach op mijn gezicht vanwege de leuke onderwerpen en de grappige, originele manier waarop je schreef. Ik vond het altijd zó knap dat je op die manier kon schrijven. Je had echt je eigen stijl.

    Nog maar een paar maanden geleden plaatste je een blog waarin je vertelde dat je erg ziek was. Wat schrok ik daarvan! Ik liet je via LinkedIn weten hoe erg ik het voor je vond en dat ik je alle sterkte en kracht toewenste. Eigenlijk had ik bovenstaande herinneringen graag met je aangehaald, met daarbij de mededelingen dat ik het zo ontzettend leuk vond om met jou te werken tijdens mijn stage en dat ik je zo’n ontzettend leuke, lieve, gezellige meid vind. Maar dat deed ik niet; ik wilde je nu zeer kostbare tijd niet langer dan nodig in beslag nemen.

    En nu ben je er al niet meer. Ik vind het zó afschuwelijk, zó verdrietig dat je dit hebt moeten meemaken en dat je zó vroeg al afscheid hebt moeten nemen van je gezin en het leven. Het is niet te bevatten. Wat een nutteloze kloteziekte is het toch. En wat had ik jou toch 40 jaar erbij gegund. Ik hoop dat je het optimale uit je leven hebt kunnen halen. Als ik bovenstaande reacties lees, is dat je volgens mij goed gelukt. Wat een levenslust, prachtig! Heel inspirerend ❤

    Voor Laura’s gezin, familie en vrienden: ik wil jullie alle sterkte en kracht toewensen bij dit enorme verlies. En ik hoop dat de herinneringen aan Laura nog heel vaak een glimlach op jullie gezichten brengen.

    • Hoi Marjolein
      Ik kan me de verhalen over jullie nog herinneren.
      Leuk dat je je juist de schommel in de woonkamer nog kunt herinneren.

      Nander

  • Lieve Laura,

    We hebben elkaar bij mijn broertje en schoonzus op de Bijlwerffstraat ontmoet. We waren connected via LinkedIn. Toen ik zag dat je voor jezelf was begonnen dacht ik wat knap en krachtig. Al snel schreef ik me in voor je nieuwsbrieven. Ik keek altijd uit naar de volgende. Over de dingen die je meemaakte. Je schrijftips. De mensen die je sprak en waarover je schreef. Maar toen was het stil. Tijdje later kwam er weer een… geen goed nieuws. Ik was er stil van. En nu nog stiller. Rust zacht ⭐️
    Sterkte Nander, Juna en Karsten.

  • Lieve Laura,

    We kennen elkaar al enkele jaren. Je stond zaterdag ochtend vroeg in het bad met je zwemkloffie en attributen om je borstcrawl te verbeteren. Je was een goede leerling en blij dat ik je mocht trainen. Je was erg goed geworden en was altijd bereid te leren. Je hebt me keer op keer je mooie blog verhalen toegestuurd, waarvoor ik erg dankbaar was. Het gaat je goed lieve Laura in de eeuwige reis die je nu aan het maken ben. Ooit zullen onze wegen zich weer kruisen. voor jou familie een groot gemis. Ik zal altijd met een verheugd hart aan je terugdenken. Familie van Laura heel veel sterkte de komende tijd.

    • Hoi Yolanda,
      Wat heeft ze afgezien bij je. Ik weet nog dat ze me -enigszins beledigd- vertelde dat je haar bedenkelijk aankeek toen ze na 1 of 2 lessen zei, dat ze binnenkort wel 10km in open water zou kunnen zwemmen.

      Uiteindelijk was ze wel trots dat ze me kon bijhouden tijdens het zwemmen.
      Zelfs na de cursus bleef ze oefenen. Het zwemmen heeft haar veel gebracht, ook tijdens haar ziek-zijn.

      Nander

  • Wat een ongelofelijk gemis. Laura; wat heb je moeten doorstaan en mee moeten maken?

    Ik ken Laura als die doorzetter en zeer kundige vrouw. Laura heeft vele teksten voor Rotterdam Festivals geschreven waarbij ze onze tone of voice zo goed wist te vatten. Dat wat wij wilden zeggen, schreef zij kundig en professioneel op. Als je onze jaarverslagen en strategie leest, lees je Laura. En toen ze niet meer kon schrijven voor ons was dat al direct een gemis. En met de wetenschap dat ze er nu niet meer is, is er echt een leegte.
    Namens heel het team van Rotterdam Festivals wens ik jullie heel veel kracht moed en sterkte. En weet dat wij ontzettend blij met Laura waren en zullen blijven.

    Renske Satijn, Rotterdam Festivals /
    Geef een reactie

    • Dankje Renske,
      ze heeft altijd met veel plezier voor Rotterdam Festivals geschreven en vond het moeilijk toen dat niet meer ging.

      Nander

  • Lieve Laura,

    Stoer en vol humor, dat zijn de woorden die mij aan jou doen denken. En de twee kanten van jou die ik heb leren kennen (als ‘kennis van wat verder weg’ of hoe noem je zoiets?).

    Via Monice leerde ik jou en je fantastische werk kennen. En hoewel het niet tot een concrete samenwerking op werkvlak is gekomen was jouw nieuwsbrief er één waarop ik mij simpelweg nooit heb kunnen afmelden. En geloof me, in mijn persoonlijke worsteling met de huidige overdaad aan informatie, ontvolg en ‘delete’ ik mij rot. Maar jouw nieuwsbrief was er één die ik wilde blijven lezen. Ongelofelijk mooi en knap hoe jij gebeurtenissen zo treffend en vol humor kon omschrijven. Je raakte echt een snaar. In jouw werk geen onnodige fratsen, je schreef zoals je was leek het. En de keren dat ik je ‘live’ heb meegemaakt kwamen diezelfde humor en zelfspot uit je teksten ook naar boven.

    Naast je humor heb ik ook een stoere kant van jou mogen zien. Echt zo’n kant die ik in stilte enorm bewonder. Natuurlijk was jij meteen in voor een leuk nieuw experiment, een proefles freerunning voor volwassenen. Na afloop vertelde je me dat je er waarschijnlijk niet mee door zou gaan omdat je het stiekem best eng had gevonden. En ik kon het gewoon niet geloven, Laura van de triathlon, van het zwemmen in buitenwater met Audrey, óók hartje winter, van de soloreizen naar Iran en van het ‘beasten’ in de natuur met een groep stoere kerels omdat je alles toch gewoon eens moet proberen (zodat je daar dan ook weer zo’n grappig artikel over kon schrijven), die Laura vond iets eng? Het heeft je voor mij niet van je stoere voetstuk gehaald hoor. Als ik het met heel veel respect en zonder omhaal zo mag zeggen blijf je in mijn gedachten gewoon een ontzettend grappig, stoer wijf!

    Ongetwijfeld had jij nog veel meer mooie eigenschappen die ik niet heb gekend en die vooral alle dierbaren om je heen zullen gaan missen. Dankjewel Laura dat ik je een heel klein beetje heb mogen leren kennen en van je teksten en je humor en stoerheid heb mogen genieten.

    Nander, Juna en Karsten, alle familie en vrienden, Monice en Audrey, heel veel sterkte gewenst met dit enorme gemis!

  • 20 jaar geleden werkten Laura en ik een jaar samen bij NU spaarpas. Ik herinner me haar als een vrolijke en spontane vrouw en een prettig persoon om mee te samen te werken . Veel sterkte toegewenst .

  • Lieve Laura,

    Wat hebben we fijn samengewerkt aan ‘Reisgids naar huis’, in 2014 was het alweer. Een boek waarin jij jouw persoonlijke connectie met de geïnterviewden goed kwijt kon, waardoor de verhalen ongelooflijk ontroerend en bijzonder zijn geworden. Ik bewonderde jouw observaties en schrijfstijl, zo anders dan ik gewend was; maar direct raak en aansprekend. Ik – als meer informatieve tekstschrijver – kon nog veel leren van hoe jij sfeer en gevoel in de woorden wist te leggen. Daarom heb ik ook altijd met veel plezier je nieuwsbrieven gelezen, zo leerzaam! Wat een vakvrouw en wàt een treffende bespiegelingen.

    Ons gezamenlijke boek staat voor altijd in de kast. Je verhalen zullen nooit verdwijnen. Dat je je geliefden moest achterlaten, is niet te verkroppen. Ik ben blij dat ik je heb gekend en de sporen die je nalaat, met de diepe indrukken die je op iedereen achterliet, zijn een bewijs van hoe bijzonder jij was. En bent en blijft.

  • Lieve Laura, in shock lees ik het bericht van je familie op Linked in. Ik kan me niet voorstellen dat jij, sprankelende, scherpe en altijd vol humor prachtige schoonheid dit leven hebt moeten loslaten… ik deel mooie herinneringen aan de tijd dat we samenwerkten bij DE Geus. We schreven elkaar een paar jaar geleden nog en vond het zo grappig dat we dezelfde unieke naam voor onze dochter gekozen hadden. Uit je blog lees ik je pijn, woede en onmacht…. wat een vreselijke tijd moet dit zijn geweest… lieve Juna, Karsten en Nander, wat een verschrikkelijk gemis… heel veel kracht toegewenst om in dit verdriet ruimte te mogen geven aan alles wat er nu is. Lieve Laura, ik weet dat je over ze waakt, in alle liefde blijf ik je herinneren… ❤️

  • Alice Munro heeft net de Nobelprijs gewonnen! Riep ik uit. Een vrouw! Een korte verhalen schrijver!
    Voor me zaten een stuk of veertig mensen op klapstoeltjes. Het nieuws was net op mijn telefoontje binnengekomen. Ik weet niet welke reactie ik dan wel had verwacht. Gejuich, applaus, een wave misschien. Maar er gebeurde niets. Niet zo gek natuurlijk, ze kenden me niet, ze kenden Alice Munro waarschijnlijk ook niet. Ik zou ze maar een uurtje van hun leven zien en daarna nooit meer en ze kwamen gewoon voor wat schrijftips. Maar toch! De rest van dat uur merkte ik dat ik aan het werk was. Ik ga daar hard van praten met veel armgebaren erbij en ik voelde mijn hoofd steeds roder worden. Het was niet mijn beste uurtje.
    Toen iedereen de ruimte weer uitdruppelde op weg naar een volgende workshop met tips die alles in hun werkende leven beter zou maken, stond er ineens een vrouw voor me. Ze haalde een boek uit haar tas. Het was de nieuwste Nederlandse vertaling van een verhalenbundel van Alice Munro. ‘Die is voor jou,’ zei ze.
    Zo ontmoette ik Laura. (dit is ook meteen de enige keer dat ik haar in het echt heb gezien bedenk ik me nu. Dat is vreemd, want ze was vaak in mijn gedachten.)

    Ik heb vaak aan dit moment teruggedacht, ik heb er veel van geleerd. Tot die tijd dacht ik dat het onmogelijk was om op plekken met veel mensen en rumoer contact te maken, nieuwe mensen te ontmoeten, om er te zijn, als het ware. (jammer dat dit laatste wat zweverig klinkt, maar je begrijpt wat ik bedoel)
    Maar toen Laura naar me toe kwam en me dat boek gaf, snapte ik het ineens. Zij kon dat ontzettend goed. Er zat een rust in haar manier van praten en doen. En die zat ook in haar schrijven. Vanaf dat moment las ik haar blogs en was ik fan.

    Het blogje over Henny Stoel bijvoorbeeld is zo goed dat het een eigen vitrinekastje verdient (of een stoel natuurlijk). En de schrijftips ‘haal Jan uit het zonnetje,’ en ‘de scootmobiel’ gebruik ik vaak tijdens het redigeren. En die over waarom je je boomwoorden moet kappen natuurlijk. De schrijftips zijn zo kort en helder en grappig dat je meteen zin krijgt om te schrijven.
    Nu ik de blogjes teruglees hou ik nog meer van haar verwondering en liefde voor taal. De zinnen die ze las, die ze hoorde onderweg, bij de klantenservice.

    Het meest fan was ik als ze schreef over sporten. (en het allermeest fan was ik van haar blogs over Iran, maar dan wordt dit stukje echt te lang en te verdrietig, de melancholie en poezie van Iran kunnen we er nu even niet bijhebben)
    ‘Zwemmen met de boekhouder’ is zo briljant dat ik hem in zijn geheel over wil typen. ‘Het leukste van zwemmen met de boekhouder leek me dat ik dan een blog kon beginnen met de zin ‘Ik ging zwemmen met de boekhouder’. Zo begint ze. En na zo’n zin ben je de rest van de dag blij.
    Ik denk dat ik de verhalen over sporten zo grappig vind omdat ze zichzelf daar nog meer opvoert als personage. Ze wil graag meedoen met de groep, wil heel graag de instructeur, de boekhouder, de vriendin, de andere sporters laten zien dat ze het écht wel kan. En ze komt zichzelf nogal tegen onderweg en wil daar echt never nooit niet aan toegeven. Er is niemand die daar zo grappig over kan schrijven als zij.

    Ik heb heel veel geleerd over schrijven van de verhalen van Laura. Ik kreeg er altijd zin van om zelf ook te schrijven. Na een nieuw verhaal van Laura fietste je met een scherpere, montere blik de stad in. Ik ga haar blik en haar verhalen ontzettend missen.

  • Wat schrik ik hiervan. Ik kende Laura en gezin van onze kinderopvang de Zonnegroet. Ik zie baby Juna nog op het boxkleed liggen samen met mijn dochter Noa. Wat een leuke en lieve vrouw was Laura❤ Heel veel sterkte voor iedereen en speciaal voor Juna, Karsten en Nander.❤

  • Lieve Laura,

    Je woonde in Rotterdam bij mijn zus in de straat. We hebben elkaar nooit ontmoet, maar we wisten we van elkaar dat we hetzelfde vak deden. Ik las je stukjes, soms meer dan eens. Je was een fantastisch voorbeeld voor hoe beeldend schrijven werkt. Ik had weleens dagen dat ik het tekstschrijven helemaal beu was. En soms ging ik dan even naar jouw website om door je teksten te bladeren, wat te lezen, nieuwe moed en inspiratie te verzamelen. Dat hielp. Schrijven is een kunst, dat liet jij aan de wereld zien. In ieder geval aan mij. Lieve Laura, hoewel we elkaar niet kenden, raakt jouw overlijden me in mijn hart. Ik heb je nooit verteld wat jouw schrijven voor mij heeft betekend. Misschien is het nu te laat, maar toch… ik schrijf het je nu toch nog maar eens. Je wordt gemist, ook door mensen die je nooit hebt ontmoet. Liefs, Babette

  • Hier schrik ik heel erg van. Ik heb Laura een jaar of 10geleden ontmoet. We hadden toevallig allebei kort daarvoor besloten met schrijven ons brood te gaan verdienen. Ik vond haar een aardige vrouw. We dronken een paar keer koffie samen maar het contact verwaterde, zoals dat nu eenmaal soms gaat. Ik zag haar wel langskomen op Facebook, maar het bericht dat ze ziek was heb ik gemist. Heel erg, dit. Veel te jong. Ik wens haar nabestaanden veel sterkte.

  • Voor mij ben je een magisch mens. Schrijven. Zwemmen. Hollie Cook. Reizen.
    Zoveel raakvlakken.

    Ik kijk met je mee naar de blauwe zee en zeilen. Dag lieve Laura.

  • Lieve Laura,

    Beiden kregen we een couveusekind en wisten we wat een strubbelingen dat gaf, zeker in de eerste jaren van hun leven. En beiden wilden we ons als vrijwilliger inzetten voor de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen door als redactieleden te schrijven in het kwartaalblad Kleine Maatjes. Ik was een tijdlang hoofdredacteur van dit magazine en was blij met jou in de redactie want je had vaak goede ideeën en je kon je verhalen en interviews zo goed op papier zetten (uiteraard). Wat vond ik het jammer dat je de redactie ging verlaten, maar gelukkig kon ik je via je blog blijven volgen. Wat vond ik het naar toen ik las dat je ongeneeslijk ziek was. Hoe kon dat nou? Zo jong nog. Tja, daar heeft niemand een antwoord op. En dat ik nu lees dat je er niet meer bent, dat je partner en je kinderen je voor altijd moeten gaan missen, dat is niet te beseffen. Gelukkig hebben ze vast nog veel mooie herinneringen aan jou, herinneringen die niemand ze meer kan afnemen. Heel veel sterkte Nander, Kartsen en Juna en andere naasten met dit hele grote gemis.

  • Dag lieve Laura van Mourik, ik heb je een paar keer kort gesproken en vind het vreselijk te moeten lezen dat je er niet meer bent. Ik vond je een echte vakvrouw en – nog belangrijker – een heel leuk mens. Je hebt mooie teksten geschreven voor het boek van kunstenaar Thea van Doorn. Dat weet ik toevallig van dichtbij. En verder ook veel goed en glashelder werk gemaakt dat ik vaak wel ergens op zag duiken. De Rotterdamse kunstwereld zal je missen. Moge je sterke, vrolijke geest ergens voortleven, ergens in de nabijheid van je gezin, familie, vrienden. Dag bijzondere vrouw.

  • Lieve Laura,

    We leerden elkaar kennen bij De Geus. Jij was de stoere chica met een pen van goud. Maar je was vooral aardig en duidelijk. Geen woord teveel. Op LinkedIn bleef ik je volgen al was het maar om je blogs over taalgebruik te lezen. Op de een of andere manier heb ik je blogs over je ziekte gemist, waardoor dit bericht zojuist keihard kwam binnenzeilen. Ook al kenden we elkaar niet goed, toch rollen er tranen over mijn wangen.
    Beste Nander, Juna en Karsten, ik ken jullie helemaal niet, maar wil jullie zoveel sterkte wensen met dit immense gemis.
    Liefs,
    Jolie

  • Wat een verdrietig bericht. Ik heb Laura ook maar een keer fysiek ontmoet een aantal jaar geleden bij een inspiratiesessie. We hebben – naast onze natuurlijk belangrijke bijdrage?- gezellig zitten praten en ik was enorm onder de indruk van haar energie; wat een fijne vrouw. Ik heb Laura gevolgd via haar blogs de afgelopen jaren. En er veel van geleerd. Het is bijzonder om te lezen dat een flink aantal mensen met mij, haar ook maar een keer hebben ontmoet en Laura ook op hen zoveel indruk heeft gemaakt. Net als ze dat op mij heeft gedaan. Gewoon door wie ze was. Liefs

  • Lieve Laura,
    Daar zit ik dan. Een bericht te typen aan jou wat ik helemaal niet wil typen. Maar ja, het is niet anders. Dus bedank ik je voor de fantastische items die ik samen met jou heb mogen maken. Dank je, met heel mijn hart.

    Voor nu gooi ik er hier 2 mooie herinneringen in waarvan ik hoop dat het jouw naasten troost bied.

    Ik zal nooit vergeten hoe jij je grote angst voor hoogte overwon en samen met glazenwasser Hans naar boven in de Euromast ging.
    Je ogen straalde. Je babbelde en babbelde en babbelde. De adrenaline gierde door je lijf. Zó trots je was op jezelf.

    Of die keer dat je de cactusverzorger in het arboretum moest interviewen. Daar waar ik het juist een fantastische plek vond stuitte ik bij jou op totale onbegrip: “Hoe kun je dit nou leuk vinden. Ik vond het saaaai man. Viel bijna in slaap tijdens zijn verhaal.”

    Lieve Laura, ik had nog zo zo zo veel meer mooie verhalen en herinneringen met je willen maken maar het is je niet gegund.
    Ik wens je familie, gezin en naasten veel sterkte.

  • Lieve Laura,

    Ik heb je maar één keer ontmoet, maar sindsdien altijd genoten van je teksten. Die lieten heel duidelijk, mooi en met humor zien wat voor prachtig mens je was.
    Ik wens je nabestaanden veel sterkte met het gemis.

  • Lieve laura,

    Ik heb je in 2014 ontmoet toen ik net een bedrijf was gestart en jij voor de buik van rotterdam over ons wat kwam schrijven. Ik weet nog goed dat we zo onder de indruk waren hoe je van een meeting van een halfuurtje zo’n mooi en leuk verhaal had opgeschreven over ons wat ook echt strookte met hoe we in het echt zijn. Dank daarvoor.

    Het doet me verdriet te lezen dat je bent overleden. Bij deze wil ik laten weten dat je een impact op me hebt gehad en dat ik je altijd zal blijven herinneren.

    Sterkte aan de nabestaanden.

    Liefs mary.

  • Dag Laura,

    Ik heb je maar één keer ontmoet, jaren geleden. ‘Ergens’ op een evenement tijdens ‘iets’ met taal, want dat was onze gemeenschappelijke deler. Ik vond je nieuwsbrieven altijd zo leuk en fijn om te lezen, en ben nu blij dat ik je dat ook heb laten weten.

    Heel veel sterkte voor iedereen die je heel erg missen gaat.

  • Lieve Laura,

    We kennen elkaar eigenlijk niet. Jaren geleden hadden we even contact over een mogelijke klus, maar die ging niet door. Toch ben ik je altijd blijven volgen. Geen idee waarom, maar je raakte iets. Net als het bericht over je overlijden. Verschrikkelijk. Ik wens de mensen die jou liefhebben alle sterkte van de wereld.

  • Het bericht Laura dat je er niet meer bent komt recht in mijn ziel binnen… Ik heb Je jaren terug leren kennen tijdens het outplacement traject bij Van Ede en partners. Ik ben getuigen geweest van jouw transformatie van muurbloempje naar volle bloei. Hoe je in jouw kracht ging staan en jouw talent volledig in de wereld durfte te zetten.

    De afgelopen jaren heb ik via jouw nieuwsbrief genoten van jouw prachtige teksten, taalkundige tips, zelfspot en humor.

    Juna, Karsten en Nader ik wens jullie heel veel licht en liefde bij het vinden van een nieuw evenwicht nu Laura niet meer fysiek bij jullie is.

    Een warme groet,
    Bjorna

  • Lieve Laura,

    In 2014 hebben wij voor het eerst kennisgemaakt. Ik had mijn eigen bedrijf en zocht een tekstschrijver. Nog geen idee wat ik daarvan kon verwachten.

    Wat mij tot de dag van vandaag bij is gebleven is dat jij na een goed gesprek met mij precies aanvoelde wie ik was en hoe ik over wilde komen. Jij kroop in mijn huid en jij stemde je taalgebruik er op af. Ik voelde mij erkend en gehoord.

    Door jouw manier van schrijven, afgestemd op mij, wisten mijn klanten wat zij van mij konden verwachten als zij met mij samenwerkte.

    Na een aantal jaar ben ik gestopt en heb ik vorig jaar opnieuw voor het ondernemerschap gekozen.

    Ik heb je toen benaderd voor een klus en jij vertelde mij dat je ongeneeslijk ziek was en niet meer in staat was om te werken. Wat een schok! En wat oneerlijk.

    Wat is het snel gegaan Laura.

    Ik vind je een fantastisch mooi wijf (?) en zo zal ik je ook altijd in gedachten houden.

    Ik vertrouw er op dat wij elkaar opnieuw ontmoeten❤️?

    Tot ziens!

    Liefs Siska van Apeldoorn

  • Lieve Laura.
    In de afgelopen maanden heb ik regelmatig op deze site gekeken. Was er nog nieuws, kwamen er nog nieuwe blogs bij? Maar het bleef rustig op de site. Er was een andere oneerlijke strijd te strijden.
    Elke keer kwam ik bij de blog ‘Joey’ terecht, 23 oktober 2017. Ons katertje die een paar dagen bij jullie kwam logeren. Hoe mooi verwoord wat een jong diertje los maakt, in jullie gezin, maar sprekend voor zovelen. Want dat is wat je met je woorden, je blogs zo goed kon.
    Je bent een vechter Laura, tot het einde aan toe. Geen gezellige praatjes meer op straat, niet meer zwaaien.
    Rust zacht lieve Laura. Liefs.
    ( ook namens Joey )

  • Acht jaar geleden linkten onze levens aan elkaar, via LinkedIn. Onze zoons deelden een crèche, wij deelden een beroep, we herkenden iets van onszelf in elkaar. We spraken soms af voor koffie, dan hadden we levendige gesprekken over ons werk, en een beetje over de kinderen. Daarna zagen we elkaar rustig één of twee jaar niet, maar als we elkaar dan weer eens kruisten was het onmiddellijk weer daar: een brede glimlach, een stevige knuffel (sterke armen zeg!) en een haast gretige interesse. We planden dan snel weer koffiedrinken, zodat we weer een levendig gesprek konden hebben over taal, schrijven en een beetje over de kinderen. Zo gingen we door, als goede kennissen going on vrienden.

    Kort nadat je vertelde dat je ziek was, dronken we koffie op een zonnig terras. Die keer spraken we niet over werk, maar over podcasts, kanker, en hoe ‘errug’ je het vond dat ik Carry van Bruggen toen pas net kende (je had gelijk, echt errug). We lachten héél veel, “Bedankt voor het lachen” zei ik dan ook bij het afscheid.
    Afgelopen jaar moedigde jij me aan om vaker korte verhaaltjes onder m’n Instagram foto’s te zetten. Een groot compliment, want als jij m’n tekstjes goed vond dan was het écht zo.

    Deze afgelopen week vraag ik me vaak af: “Is het normaal om zo verdrietig te zijn om het overlijden van een goede kennis, iemand die ik soms één of twee jaar niet zag?”.
    Maar dat verdrietige bewijst juist dat je niet zomaar een ‘goede kennis’ was. Want jij was Laura. En het was vriendschap.

    Dag lieve Laura, bedankt voor het lachen.

  • De foto hierboven en op de rouwkaart, van Laura aan het water, is genomen op één van de mooiste plekjes van de Vogezen (Frankrijk). Ik ben dol op deze plek. Het meertje ligt vredig in een kommetje tegen een puinhelling, en heeft tegelijkertijd iets lieflijks én iets stoers. Het water is super helder, je ziet de vissen er rondzwemmen. Je kunt er alleen te voet komen, via een spannend paadje en een steile afdaling. De natuur is er ongerept en afwisselend. Het meertje is natuurlijk gevormd, met een ontstaansgeschiedenis die heel ver terug gaat, iets met ijstijden en vulkanische verschuivingen.

    Het meertje kent vele namen, zoals Lac des Perches of Lac de Bers, afhankelijk van legendes of het dialect. Maar de mooiste is toch wel het Lac des Étoiles, het sterrenmeer, omdat het water zo diep en donker is dat je bij heldere nacht alle sterren weerspiegelt ziet.

    Voor mij weerspiegelt deze plek vooral iets van Laura. Stoer en zachtaardig; helder en toch een beetje mysterieus; sportief, avontuurlijk en puur zichzelf.

    Ook andere kleine en kostbare herinneringen liggen daar in de Vogezen waar Laura, Nander, Juna en Karsten een paar keer een vakantie bij ons doorbrachten (in Nederland hadden we elkaar ontmoet bij een ondernemersnetwerk en het klikte, als mede-tekstschrijver had ik zoveel bewondering voor jouw haarscherpe schrijfstijl). Samen plonzen op Nieuwjaarsdag in onze ijskoude beek met smeltend sneeuwwater, met de grootste lol.
    Een middag door stromende regen en wind een tochtje maken bij de Drumont, gewoon samen genieten van het buiten zijn. De randjes opzoeken. Het rauwe. In uitdaging, in de elementen.

    En onze laatste wandeling samen een paar maanden geleden, ook in Frankrijk, gewoon vanuit ons huis even de berg op. Ik liet je mijn geheime mini-waterval zien. We spraken over ziekzijn en dat je er alles aan zou doen om er niet ziek uit te zien, en vooral niet geel en bol wilde worden. Ik weet niet of dat gelukt is. We praatten over onze waarden, over de kinderen, over Nander en over waar het om gaat in het leven. Over altijd trouw aan jezelf zijn. We lachten over stroomdraden die ineens onverwacht over het wandelpad gespannen waren, hoe heerlijk absurd als alles ineens een ander plot had gekregen. Die humor.

    We namen afscheid na jullie vakantieweek en je zei ‘tot gauw’ terwijl we allebei wisten dat dat niet zo zou zijn.

    Gelukkig is er het sterrenmeertje waar ik je weerspiegeling kan blijven zien.

  • Laura en ik leerden elkaar kennen in maart 2006. Zij kwam toen binnen als nieuwe collega bij SDU Uitgevers (v/h Staatsuitgeverij) in Den Haag en het was haar eerste ‘echte’ baan. Het toeval wilde -een matige uitdrukking overigens, waar Laura waarschijnlijk ook niet erg gelukkig mee zal zijn geweest, want sinds wanneer ‘wil’ het toeval iets, maar goed – nou ja, lang verhaal kort, we kwamen tegenover elkaar te zitten als naaste collega’s, waarbij ik haar aanvankelijk als een soort mentor wegwijs maakte in de geschreven en vooral ongeschreven regels binnen een grote uitgeverij. Er was een instant klik: allebei verknocht aan taal, schrijven en lezen, erg geïnteresseerd in reizen en andere culturen en niet te vergeten vergelijkbare humor. Alleen al door haar aanstekelijke lach was het een voorrecht om met haar samen te werken. Het was het begin van een blijvende en warme vriendschap. Ik werkte toen al meer dan 25 jaar bij die club en was er inmiddels aan gewend dat SDU-uitgaven vaak taaie kost behelsden. Maar zo niet Laura. Zij trok soms bedenkelijk een wenkbrauw op als ze weer zo’n staaltje ambtelijke grauwheid over zich uitgestort kreeg. Zacht uitgedrukt: wetgeving inzake milieurecht was zeg maar niet echt haar ding. Toen ze op een kwade dag de uitgave ‘Inleiding tot de stralingshygiëne’ (een lijvig boek met een onheilspellende titel, vol wiskundige formules en ander redactioneel ongerief) kreeg toegeschoven, moet ze een even begrijpelijk als betreurenswaardig besluit hebben genomen: ik moet hier zsm weg.
    En zo geschiedde. Ik had al heel wat collega’s zien komen en gaan, maar dit was echt wel meer dan even slikken. Het goede nieuws is dat we elkaar nooit meer uit het oog hebben verloren. Uiteindelijk werden we zelfs toch weer collega’s: zzp’er met een eigen tekstbureau. En zo hoorde het ook: het karmisch evenwicht was in dat opzicht hersteld.
    In de goede jaren voor 2020 spraken we gemiddeld een paar keer per jaar af en het was altijd een genoegen om haar te horen vertellen over onverschillig welk onderwerp; altijd was haar inbreng sprankelend, belangstellend en open. En steeds als het ertoe deed, wás ze er ook voor me, op diverse manieren.
    Toen Laura op 22 december 2020 belde met het verpletterende nieuws, was ik dan ook volkomen ontdaan. Maar zelfs aan haar ziekzijn wist ze nog een bepaalde glans te geven door er volkomen open over te zijn en, samen met Nander, de kinderen er vanaf het begin bij te betrekken en de tijd te benutten om nog veel leuke dingen met hen te ondernemen.
    Gisteren, 24 januari, was de uitvaart: indrukwekkend, onvergetelijk en troostrijk. Vorm en inhoud pasten volmaakt bij elkaar en – belangrijker – bij Laura.
    Een prachtig mens en lieve vriendin is veel en veel te vroeg heengegaan, maar reken maar dat ze haar sporen heeft nagelaten bij iedereen die haar heeft mogen kennen. Net zoals de woorden van het prachtige gedicht op de rouwkaart is de herinnering aan haar voor altijd in mijn hart gestanst.

  • In de zomer van 2017 heb ik als zelfstandig ondernemer een werkplek gevonden. Daar heb ik Laura leren kennen, ze zat tegenover mij. Onze laptops rug aan rug. Wij oog in oog. Laura keek af en toe op, omdat ze wel eens dacht dat ik naar háár keek, in plaats van naar mijn beeldscherm. De oplossing waren twee geeltjes, achterop mijn laptop geplakt. Die staken uit boven mijn scherm. Voor de grap had ik er oogjes op getekend.

    Tegenover mij werd altijd geconcentreerd en in stilte gewerkt. Ik werd er rustig van. Tussendoor hadden we leuke gesprekjes. Vaak plaagden we elkaar, waar we meestal voor een twee-tegen-één situatie gingen. Stefan en ik tegen Laura, Stefan en Laura tegen mij of Laura en ik tegen Stefan. Dan hadden we de grootste lol. Het kon ieder moment omslaan. Als je dan niet oppaste dan had je ineens Laura tegen je. Hoewel ze scherp uit de hoek kwam, was vaak een oogopslag, een knikje of even wegkijken genoeg. Wel lief dat Laura soms heel serieus kwam vragen of ze niet te hard naar mij was geweest.

    Ik heb kilo’s worteltjes verorberd zien worden. Als ik er eentje wilde, dan kreeg ik die. Aan de andere kant, ik kreeg ook wel eens berichtjes dat mijn nootjes “eet mij, eet mij”, geroepen hadden. Die vulde Laura dan netjes aan, dat wel. “Ik heb een kauwgompje van je gepikt… Dank je wel 🙂 Laura”, stond er op het briefje in mijn pakje Stimorol. Of ik kreeg het verzoek een reep chocola uit het zicht te halen.

    Geduldig was Laura als ik te lang uitweidde als ze vroeg hoe het met mij ging. Met darten was ze een goede verliezer, alleen werd ze steeds beter en maakte ze mij steeds vaker in. Bijna te laat kwam ik er achter dat Laura haar restjes thee in de kantoorplant gooide. Hij heeft het overleefd.

    Tegenover mij zat een levendige vrouw die in haar eentje naar Iran reisde. Die plotseling een triatlon ging doen. Of toch een keer wilde weten hoe het in De Kuip was. En dan ook ging. “Alsof je met z’n allen in een heel grote kroeg zit”, appte ze dan. Iemand wiens naam je ineens in het fotomuseum zag opduiken. Iemand met allemaal papiertjes waarop allerlei dingen geschreven stonden.

    Ik ben fan van Laura’s pen. Door haar blogjes kwam ik er achter dat Laura observeert en luistert als geen ander. Ze ziet en hoort misschien hetzelfde als jij en ik, maar ze schijnt er een ander licht op. Ze brengt het onder woorden. Zinnetjes en conversaties. Een stilte. Nuchter en luchtig, zoals ze het zelf op haar website benoemt. Nu haal ik verleden tijd en tegenwoordige tijd door elkaar. Haar woorden staan er nog. Laura is weg.

    Laura in haar blog Brandje: “Dat leek me een mooie samenvatting van het leven. Soms heb je pech, soms heb je geluk, en daartussendoor probeer je gewoon een beetje redelijk te slapen.”

    Nander, Juna en Karsten, ouders, vrienden en familie. Veel sterkte met jullie verlies.

  • Ha Laura,

    We kennen elkaar helemaal niet goed. We hebben elkaar maar 3 keer gezien (denk ik). Maar dat vond ik mooie ontmoetingen. In de dienst (vreemd woord) werd daar ook aan gerefereerd: mensen kwamen per toeval en bleven hangen, dat is een kwaliteit van jou gebleken. Met groot plezier las ik je schrijftips. En met bewondering voor de helderheid en kordaatheid daarvan. Ik had graag een keer samengewerkt en heb daar ook mijn best voor gedaan bij onze opdrachtgevers. Niet gelukt. Gemiste kans voor ons maar vooral voor die opdrachtgevers. De laatste tijd, vanaf mei, appten we regelmatig en viste ik naar een afspraak zonder hard aan te dringen. Dank dat je met je opgewekte persoonlijkheid en frisse taal mijn leven wist binnen te dwarrelen, een waardevolle bijdrage en herinnering. Veel sterkte aan jullie: Nander, Juna en Karsten.

  • Lieve Laura,

    Je fantastische gevoel voor humor, je vermogen om overal het grappige van in te zien, je uitbundige lach, je oprechte interesse, uitdagende blik, je avontuurlijkheid. Zo zal ik je onthouden.

    Nander, Juna en Karsten, heel veel sterkte toegewenst.

    Liefs, Rivkah

  • Laura, ver weg en toch dichtbij, ik ken je al een derde van mijn leven. Een soort afstands vriendschap met een eigen leven. Het meisje van Nander, meermaals geschouwd met je spullen, maar gelukkig in Schiebroek blijven hangen. Gelachen op de camping en verbijsterd over je fiets gedrag, maar altijd met een sportieve lach. Geïnspireerd door je nuchtere teksten en avontuurlijk gedrag. Vandaag jullie bewonderd en bij mij zijn een hoop tranen gevloeid. Kan en kon er de laatste maanden moeilijk mee omgaan en laat staan direct een plek geven. Een vragenlijst past niet bij mij, vooral over andere dingen hebben wel om het leed een beetje te verbergen. Een wind die alles meeneemt over een zee van mooie worden, een tsunamie aan tranen heeft het laten rollen, overdonderd door emoties en geïnspireerd door het gegeven gevecht, jullie intens mooie relatie en liefde voor elkaar. Nander ik zal er ook zijn voor jou en de kids, als je er behoefte aan heb.

    Heel veel sterkte mattie en zeker tot heel binnenkort.

  • Eind 1977 zaten Willy en ik op zwangerschapscursus. Dat deed je toen, op zwangerschapscursus. We raakten bevriend met Ton en Jenny, die deden die cursus ook. In januari 1978 werd hun dochter Laura geboren, tweeënhalve maand later kwam onze zoon Marten.
    De vriendschap van de ouders sloeg over op de kinderen en waar wij, ouders, elkaar, zoals dat gaat, door veranderende persoonlijke omstandigheden uit het oog verloren, bleven Laura en Marten elkaar altijd, zij het met tussenpozen, zien.
    Ik heb dat als vader van Marten altijd bijzonder gevonden, iets waarop ik plaatsvervangend trots was en ben.
    In recenter jaren heb ik Laura leren kennen als iemand met wie het prettig samenwerken was. Wat kon zij goed schrijven, geen woord te veel, helder, geestig. Zo was ze zelf ook: helder en geestig, en waar nodig: kritisch.
    Ik haalde haar bij de Buik van Rotterdam toen ik daar nog iets te zeggen had, haar eerste stukje ging over Rotterdamse honing.
    Ze schreef ook voor NRC Next. Ze eindigde een stuk met de zin: ‘Ik ben geen halve tamme.’ Marten had er de foto bij gemaakt.
    Als kind krijtten ze samen de stoep vol, nu stonden ze samen in de krant. Weer trots, ik.
    Het verhaal ging over beasten, een ‘sport’ waarvoor ze van tevoren was gewaarschuwd dat die niet iets voor halve tammen is.
    ‘Maar beasten zal ik’, schreef Laura want ze was ook nog stoer.
    Dag, lieve Laura.

  • Lieve Laura, jij blijft zeker een lichtpuntje voor veel mensen! Als er meer mensen bestonden zoals jij, zou onze samenleving veel mooier zijn geweest. Na onze laatste afspraak bij de tandartspraktijk stuurde ik een kaartje aan jou, en even later kreeg ik een lief kaartje van jou terug. Weet je dat dit kaartje sindsdien op mijn koelkast hangt? Op een zichtbare plek, als een reminder dat niets vanzelfsprekend is in dit leven en ik de juiste prioriteiten moet stellen, nu dat het nog kan. Dit kaartje – een stukje van jou – zal ik voor altijd goed bewaren, Laura. En jij zelf hebt voor altijd een plekje in mijn hart!
    Veel kracht toegewenst aan jouw man en kindjes.

  • Het begon met een praatje op het schoolplein. En speelafspraken tussen onze kinderen. Wie is die leuke vrouw? dacht ik na onze ontmoeting. Ik kwam erachter dat je een website had. Hoe raak zijn jouw stukjes! Zo hadden we de afgelopen jaren contact tussen onze gezinnen, via de kinderen. Gezellig en makkelijk, zo ging het. Eerlijk en oprecht. En opeens hadden we gesprekken over jouw ziekte, bij het brengen of halen van onze kinderen. Ook weer zo eerlijk en oprecht, ik waardeerde dat zeer. Gaat het een beetje? vroeg ik de laatste keer dat ik je zag. Jij en Nander stonden in de deuropening. Tja, nou… we doen het ermee. zeiden jij en Nander, een beetje schoorvoetend, maar ook recht voor z’n raap. Verdrietig maar ook met een lach, omdat jullie zin hadden in de oudejaarsavond. ?
    Het contact zal hopelijk tussen ons blijven, met Nander, Karsten en Juna. Met Karsten, die zo’n fijne vriend van Fenne is. En andersom hoop ik.

    Veel sterkte toegewenst voor Nander, Juna en Karsten en iedereen om Laura heen…

  • Beste Juna, Karsten en Nander,
    Laura heb ik niet lang of goed gekend, maar als mentor van Juna kreeg ik al snel de indruk dat Laura een erg betrokken, zorgzame moeder was. Dat bleek ook uit haar emailberichten die ze stuurde om een update te geven over haar / jullie situatie op dat moment. Hoe stoer was het dat ze in mei nog naar Strijen fietste en zo te helpen bij de werkweek. Nogmaals, heel veel sterkte, licht en kracht voor jullie.

  • Beste Nander, Juna en Karsten

    Laura was een doorzetter, bij mij in de oefenzaal en zeker daarbuiten! Ik bewonderde haar doorzettingskracht en dat maakte dat we mooie doelen bereikten. Daarbij was er altijd ruimte voor ”Hoe was jouw weekend en hoe is het met jouw kinderen?”. De blijheid van weer iets gehaald hebben als was het maar een hele sit up was groot, helaas de laatste maanden van het jaar werd dat anders.
    Ik ben blij dat ik Laura heb leren kennen, ze was een mooi, lief en inspirerend persoon. Ik wens jullie heel veel sterkte toe,

  • Lieve Laura,

    We begonnen helemaal niet zo goed: je kwam er bij, de vriendin van Nander.
    En je liet me in niet mis te verstane bewoordingen weten dat je je niet bepaald welkom voelde. In dat clubje dat al zo hecht met elkaar was.
    Meteen duidelijk hoe je was: geen blad voor de mond en je durfde anderen een spiegel voor te houden.

    We woonden bij elkaar om de hoek in Blijdorp, waren tegelijk zwanger, onze dochters 7 weken na elkaar geboren, onze zoons schelen 3 maanden.
    Onze levens raakten verstrengeld en er groeide vriendschap.
    Met tranen in mijn ogen, van verdriet maar vooral van het lachen, keek ik gisteren onze jarenlange appgeschiedenis door. Een eindeloze uitwisseling van de lasten en lusten van het moederschap. Je citeerde graag de grappige en vaak ook confronterende uitspraken van onze kinders.
    Haarscherp, en soms keihard, beschreef je de geneugten en irritaties van het dagelijks leven.
    En je had altijd goeie tips als ik een boek zocht, of een goed restaurant.

    Je hebt me geïnspireerd om gewoon te doen wat goed voelt en waar je zin in hebt: alleen op reis gaan, nieuwe dingen proberen, de slagroombus schaamteloos in je mond leeg spuiten, een croissantje jatten bij de supermarkt.

    Ik besef dat ons contact, wat zo simpel en vanzelfsprekend leek, groots en bijzonder was.
    We gaan elkaar niet meer tegenkomen in de buurt. Niet meer samen vluchten voor de op hol geslagen koeien in het Schiebroekse park.
    Desondanks hoor ik nog steeds je stem: ‘Hey Els!’.
    Ik hou het vast, koester alle herinneringen en wens je een goede reis.
    Dag lieve, eigenwijze en sterke Laura, ik ga je zo missen. X

  • Lieve Laura,

    Hier die jongen uit Iran. Die van die duiven, waar je zo leuk over schreef in je blog over je reis in Iran. We hebben contact gehouden, zo nu en dan sprak ik je over het leven en bijvoorbeeld onze gedeelde interesses zoals het midden-oosten of de triatlon, bikkel die je was. Je was ook bijzonder, anders, stoer, grappig, uitgesproken, geïnteresseerd, aardig en lief. We hebben laatst nog een wandeling gemaakt langs je zwemwater in Rotterdam. Je had thee met gember meegenomen, we hebben samen naar het water getuurd en even niets gezegd. Wat moet je nu nog zeggen als het leven zo oneerlijk is. Je was, ik kan het eigenlijk niet geloven. Want je bent en je blijft, voor altijd in mijn hart. En in die van velen met mij. Rust zacht lieve Laura. Je hebt je best gedaan. Echt waar.

    Liefs Peter

  • Lieve Laura, ik leerde je kennen bij De Geus. Je was grappig, supergoed in je werk en had altijd topschoenen aan. Je was rustig, niet timide maar juist übercool, dat bewonderde ik in jou. En niet te vergeten: je had een creatieve geest en kon fantastisch schrijven. Het was altijd fijn om met je te praten, over literatuur, over het leven, over de kinderen. Nadat je weg was bij De Geus verwaterde ons contact, zoals dat gaat, jij in Rotterdam en ik in Nijmegen, maar af en toe schreven we elkaar nog. Ik kan er niet bij dat je er niet meer bent.

    Nander, Juna en Karsten, ik wens jullie veel sterkte met het verlies van Laura. Wat zal ze gemist worden.

  • Beste Nander, Juna en Karsten,

    Laura is voor mij verbonden met RAUM. Toen ik mijn intrek had genomen bij Monice Janson. Laura deelde een kamer er naast met Leontien, Laura en Monice waren inmiddels goed maatjes geworden. Maar het meeste contact ging via de mail. Haar nieuwsbrieven waren altijd prikkelend. Zeker voor mijn beginnende schrijferijtjes. Ze reageerde altijd en we wisselenden romans uit en tekstuele zaakjes. Dat was fijn. Haar onverschrokken eerlijkheid en spontaanheid blijven me bij. Haar vrolijke blikopslag met iets van uitdaging. Kom maar op. Het doet me verdriet dat ze er niet meer is. Er zijn geen woorden voor dit einde behalve dat wat haar kostbare ziel veel heeft achtergelaten. R.I.P.

  • Lieve Laura, hoewel we elkaar maar 4,5 jaar gekend hebben,, daarom niet minder verbonden. Isabelle heeft ons bij elkaar gebracht. We deelden onze liefde voor Iran en we maakten plannen voor onze volgende reizen daarheen. En over Farsi leren, de taal van Iran. De laatste keer dat we elkaar spraken was op 7 oktober bij de voorstelling van Thomas Erdbrink in de Nieuwe Luxor. Een verstild samen zijn, en toch ook beetje uitbundig dat het ons gelukt was om daar toch te komen na 2 jaar uitstel.
    Lieve Laura, zo nuchter als je was – was jij ook poëtisch, jouw directheid en er was fluweel, zo grappig als je was – ook met die diepgang, jouw Pippi Langkous zijn in doen en denken én dat gevoel van verantwoordelijkheid. Dat kleine meisje en die grote vrouw – de grote wereld intrekken en de schoonheid van het kleine intieme alledaagse dichtbij huis.
    Je was bijzonder en apart en het was fijn om die paar jaar bevriend met jou te mogen zijn.
    Lieve Nander, Juna en Karsten – ik wens jullie kracht om zonder haar door te gaan.

  • Hoi Nander, Juna en Karsten,
    Via jullie, Juna en Karsten, leerden we je vader en moeder kennen.
    Jullie hebbenin de klas gezeten bij Kamiel en Mila ( denk ik, in ieder geval allebei bij Kamiel).
    En later leerden we je moeder op een grappige manier kennen. Haar blogs waren altijd iets om de tijd voor te nemen, ook al had je het druk met andere dingen. Altijd moesten we lachen om wat ze schreef.
    Vaak over niet heel erg bijzondere dingen maar die werden in haar taal toch anders en eigenlijk ook wel bijzonder.
    Jeetje wat is het rot voor jullie drie om je moeder te gaan missen.
    Veel sterkte morgen, en ik hoop dat jullie vaak met een glimlach op je gezicht aan haar zullen denken.
    Die glimlachen zullen komen samen met tranen, laat ze maar lopen. Die tranen stromen naar de (blauwe) zee.

    veel sterkte,
    Martijn, Juliette, Mila en Kamiel

  • Ik wil dit helemaal niet schrijven. Dan moet ik iets afronden wat ik nog niet kan. Maar tegelijk vind ik het zo mooi en (meestal) herkenbaar om te lezen wat anderen over je schrijven. Dus…
    Eerst even de toepasselijke afspeellijst (chemo de pemo) op die ik voor je maakte. Handig voor de lange uren tijdens de chemo. Wijntje erbij, janken en schrijven dan maar.

    Morgen nemen we echt (nog een keer) afscheid van je. Het echte afscheid hebben we gehad en het was oké in hoeverre het oké kon zijn. Die boosheid die je zelf lang had heb ik nog steeds. Ik zie ze ook nog dagelijks. De ouwe, dikke ongezonde mannen…. Waarom zij niet en jij wel?

    Je weet, ik heb een pleuris hekel aan clichés maar ontkom er niet aan. Zo vreselijk trots op jou, Nander, Juna en Karsten. Wat hebben jullie er een mooi jaar van gemaakt en hoe sterk en heldhaftig hebben jullie alles stap voor stap samen doorlopen. Vol echte liefde.

    Onze kinderen zijn samen opgegroeid en heel close. Net als onze vriendschap. Begonnen als meissie van Nander maar al heel snel gewoon Laura. Een vriendin als géén ander. Origineel, ondoorgrondelijk, intelligent, lief en schaamteloos eerlijk.

    Waar ik normaal subtiel en tactvol ben kon ik voor jou gewoon een gele marsepeinen smiley meenemen wanneer je een tikkie verkleurde door de chemo. Ik wist dat je dat kon waarderen. Ook vergaf je me met een glimlach mijn openingsvraag: “Hoe is het nou om dood te gaan?” Je hebt me daarna nog wel wat interview tips gegeven.

    Onze levens waren redelijk vervlochten. Kinderen, buurt, verwonderingen en irritaties. Ik ben blij dat we ook het laatste jaar nog zo veel hebben kunnen delen. Gek eigenlijk. Ik besefte me dat ik nu Nander en de kinds géén kaart of bloemen heb gestuurd.
    Maar zoals beloofd zullen wij er zijn voor ze. We gaan er een manier voor vinden. Nu alleen nog géén idee hoe. Gelukkig heb je een verstandige vent die geheel in jullie huisstijl alles natuurlijk kan laten verlopen. Dat het belachelijk zwaar gaat worden/blijven lijkt me duidelijk.

    Als reactie op je laatste appje:
    Ik hou ook zielsveel van jou en wilde ook dat je er voor altijd bij was gebleven.

    Oud en nieuw blijft voor ons voor altijd van jou. Waarbij oud (met jou) fantastisch was en nieuw…. Tsja we gaan het meemaken.

    Dikke kus Laura! Vergeef me dat ik je schrijftips niet heb toegepast.

    • Daan, geweldig dit, je bent een topgozer in je tekst maar nog veel meer in het echt.

  • Over het akkerland
    Kleine, dagelijkse dingen ontroeren me. Hoe een schoolmeisje aan de rand van het schoolplein de veters van haar gympen strikt. Een boer die geultjes in de aarde maakt voor pompoenzaadjes, zijn haar wapperend in de wind die over het akkerland waait. Een jongetje op een witte plastic tuinstoel dat zorgzaam het konijn op zijn schoot aait.

    Hi Laura,

    Een paar maanden geleden schreef je de teksten voor mijn nieuwe website. Zo ook de tekst ‘Over het akkerland’. Het had best een tijd geduurd voordat ik zo ver was. Toen ik je ontmoette wist ik het al, deze opdracht is voor Laura. Want zo zeg, jij kan schrijven! Helder, scherp, grappig en vol aandacht voor het kleine. Met een oneindige liefdevolle blik door je woorden vervlochten. Wow..

    We vonden het beiden een goed idee. Je nam een interview af en bekeek en las met volle aandacht mijn werk om de teksten te schrijven. Je woorden, je vertaling waren precies wat ik verwachtte; spot on! Alleen al de kopjes van de teksten: ‘Dicht bij de ander’, ‘Een van hen’.

    Ik was op reis en appte je: ‘Laura, ik lees opnieuw ‘over Isabelle Boon’. Niet schrikken als ik zeg, ik heb de tranen in mijn ogen. Het zijn tranen van herkenning, niet van verdriet. Omdat je wat ik zie en waarom ik zo werk, teruggeeft in woorden, en daardoor mij ziet. Ik ben je dankbaar’.

    Lieve familie, vrienden en bekenden van Laura, sterkte! Isabelle

    • Lieve Laura, hoewel we elkaar maar 4,5 jaar gekend hebben,, daarom niet minder verbonden. Isabelle heeft ons bij elkaar gebracht. We deelden onze liefde voor Iran en we maakten plannen voor onze volgende reizen daarheen. En over Farsi leren, de taal van Iran. De laatste keer dat we elkaar spraken was op 7 oktober bij de voorstelling van Thomas Erdbrink in de Nieuwe Luxor. Een verstild samen zijn, en toch ook beetje uitbundig dat het ons gelukt was om daar toch te komen na 2 jaar uitstel.
      Lieve Laura, zo nuchter als je was – was jij ook poëtisch, jouw directheid en er was fluweel, zo grappig als je was – ook met die diepgang, jouw Pippi Langkous zijn in doen en denken én dat gevoel van verantwoordelijkheid. Dat kleine meisje en die grote vrouw – de grote wereld intrekken en de schoonheid van het kleine intieme alledaagse dichtbij huis.
      Je was bijzonder en apart en het was fijn om die paar jaar bevriend met jou te mogen zijn.
      Lieve Nander, Juna en Karsten – ik wens jullie kracht om zonder haar door te gaan.

  • Lieve Laura ik zou je heel erg missen maar ik beloof ik zou wel blijven komen zolang kan . Heel veel sterkte Nander Juna en Karsten

  • Tot ruim een jaar geleden nooit gedacht dat ik zo’n bericht moest gaan schrijven over jou, Laura.

    Vanaf het moment dat Ton en Threes elkaar leerden kennen was jij in mijn leven. Als jong meisje leek jij zoveel ouder dan ik, 4 jaar is natuurlijk ook best veel als je jong bent. Avontuurlijker en veel meer je eigen leven leidend. Door jou leerde ik Loesje kennen en vond het prachtig.
    Later verhalen horen over je reis naar Australië.

    Als volwassenen zagen we elkaar zelden, maar via Ton en Threes bleven we wel op de hoogte van elkaars leven. En ik hield deze website in de gaten, met je mooie scherpe en sterke stukken tekst.

    Nander, Juna en Karsten ontzettend veel sterkte met het verlies van jullie partner en moeder. Ik denk aan jullie.

  • Ik heb Laura ergens rond de eeuwwisseling leren kennen. Ze was net afgestudeerd en had bij ons haar eerste baan. We hadden meteen een klik. In de 22 jaar die volgde zijn we hele dierbare vrienden geweest, al zagen we elkaar niet vaak. We spraken elkaar iets van twee of drie keer per jaar. Soms gingen we samen uiteten. We vertelden elkaar dan over onze levens, partner, kinderen, werk, reizen. En vooral ook over wat ons dreef, waarom je waar mee bezig bent. Ik heb erg genoten Laura. Het was fijn haar zo lang te mogen volgen. De afgelopen periode appte Laura en ik regelmatig. Ik sprak haar voor het laatst kort voor kerst. Op 10 januari hoorde ik voor het laatst van haar. Ze stuurde me een appje met een hartje.

    Dag lieve Laura, ik mis je nu al.

    Nander, Juna, Karsten, ik ken jullie niet persoonlijk, toch voelen jullie wel als vertrouwd. Ik wens jullie heel veel sterkte, liefde en moed om nu verder te gaan met het leven. Ik zal Laura nooit vergeten.

  • Beste Nander, Juna en Karsten,

    Op straat altijd een warme groet, een betrokken vraag of bijkletsen in een oprecht geïnteresseerd gesprek. Een whatsapp bericht met altijd een positieve insteek. Dit zal ik gaan missen.

    Wij wensen jullie ontzettend veel sterkte toe.

    Rosemary, Peter, Liselotte en Valentijn

  • Toffe meid, lieve moeder, goede tekstschrijver.

    We denken aan je.

    Sterkte Nander, Karsten en Luna!

    Jordy, vader Lars

  • Lieve Laura,

    Ik ken je al meer dan 30 jaar, vanaf mijn tiende, als de coole grote zus van Eef, en ik kan niet bevatten dat je er niet meer bent. Als ik terugdenk aan die tijd komen herinneringen boven aan de Noorderstraat, jouw kamer op zolder waarvan het niet echt de bedoeling was dat wij daar kwamen, je lichte wrevel als wij druk en uitgelaten deden, maar waar je dan soms ook wel om kon lachen (we waren ongetwijfeld ook best irritant toen) en je uber-coolness. In mijn kinder- en tienerogen was jij iemand om te bewonderen: scherpzinnig, grappig, avontuurlijk (Loesje-posters plakken, anti-kraak-wonen, in een oude bank met een kluis woei! Maar ook: doodgemoedereerd in je eentje in een heftige straat in Oud-Krispijn gaan wonen, waar ik -toen ik tijdens een reis van jou op je huis paste- middenin de nacht supergestresst ben weggevlucht toen ik beneden een geluid hoorde, nog steeds enigszins gênant) en vooral: super-autonoom, up-front en wars van sociale wenselijkheid. Ik herinner me een keer in Café de Vrijheid dat jij me op de man af vroeg wat ik het mooiste en het lelijkste aan mijn gezicht vond. Mijn wat verbouwereerde reactie (mooiste: ogen, lelijkste: neus, maar: nooit zo bij stil gestaan, laat stáán met iemand gedeeld) kreeg van jou een klein instemmend knikje. Met het vage gevoel geslaagd te zijn voor de een of andere test, bestelden we nog wat bier.
    Later, als volwassenen en allebei in Rotterdam wonend, hadden we met enige regelmaat contact: kraambezoek, soms een koffie of elkaar spontaan tegenkomend op straat. En nog steeds: scherpzinnig, grappig en vooral heel ‘echt’. Geen oppervlakkige gesprekjes, maar ergens op een kruispunt in de stad, leunend op onze fietsen, op de vraag hoe gaat het, zeggen dat je “nu gewoon echt een kind wilde.” Niet over een tijdje, maar “gewoon echt NU Mar.”
    Altijd eerlijk, jezelf niet sparend, met veel humor en lichtheid, zonder aan diepgang te verliezen en horizon verbredend is hoe ik me jou herinner.
    Lieve Lau, wat een ongelooflijk groot gemis dat jij er niet meer bent.

  • Lieve Laura,
    Onze zonen hebben een band die niet te breken is. Toen Ezra over Karsten begon en over jou vertelde zei hij; ze is als jij en papa, een beetje anders en heel leuk. Ik ben ook 44 ik snap dit nog niet. Nu kan ik geen appjes meer sturen over sokken die zijn blijven liggen. Of blijven eten. Ine Love. Rivka ♡ x

    • Wat een mooie omschrijving van Laura.

  • Eerder kwam ik op deze pagina terecht als Laura een brillant stukje had geschreven. Zij wist de woorden te vinden om simpel maar doeltreffend haar nauwkeurige observaties te delen. Vooral die over yoga op de camping en een pittige buitensporttraining staan me bij. En juist in die elementen, camping en sporten, troffen we elkaar onverwacht in Zweden. Waar Laura na het opzetten van de tent direct ging hardlopen en ze dagelijks zwom in het meer. Nu zoek ik naar de juiste woorden om de sprankelende humor van Laura te koesteren en te treuren om het verlies.

    • Dat hardlopen had ze trouwens het liefst vóór het opzetten van de tent gedaan.

  • Lieve Laura,

    Door jou weet ik dat je koffie heel goed tegelijk met thee kan drinken. Dat kikkererwten met curry en mango erg lekker is. Dank je wel dat ik het laatste jaar met je mee heb mogen lopen.

    Nander, Juna en Karsten, sterkte voor jullie. Jullie moeten een prachtige, grappige en lieve vrouw en moeder gaan missen.

    • Dankje Willeke,
      Fijn dat je er was, het afgelopen jaar. Het deed Laura goed.
      Enne, die koffie en thee samen, dat kan nog steeds hè!
      Nander

Geef een reactie