Voor iemand die nooit naar demonstraties gaat stond ik best wel vooraan. Vanaf het podium draaiden ze ‘Iedereen is van de wereld’.
‘Jammer dat ik niet naar de Womens March kon,’ zei een meisje links van me.
‘Ja,’ zei haar vriendin, ‘want die was ook echt tof.’
‘Heb je al een goeie foto voor Facebook?’ vroeg een jongen van de Jonge Socialisten aan zijn collega, hij had een sjaaltje om zijn nek met de Friese vlag erop.
‘Ja, man,’ zei zijn collega.
De speeches begonnen. Je hoorde hoe het geluid zich over het veld verspreidde, ik kon niet zien hoeveel mensen er daar, achter ons, stonden, maar het voelde als heel veel.
We juichten en klapten bij alles wat de sprekers zeiden. Eén spreker zei: ‘Zelfs als je machteloos bent, kun je verschil maken.’
Toen kwam er een zangeres die ooit nog iets bij Aerosmith had gedaan. ‘No immigration, no good food,’ zei ze toen ze opkwam. Daarna begon ze te zingen en aan het eind zwaaide ze met witte linten. Achter me zei een vrouw: ‘Waar is je cd te koop?’ Dat was een grapje.
Het begon te regenen maar dat maakte niets uit, we juichten en klapten gewoon door.
Toen we in een lange sliert terugliepen naar het station zei een man met een bril: ‘Dit gaat nog héél groot worden.’
Een meisje dat naast haar vader liep, liet het bord zakken dat ze vasthield. Er stond op: IEDEREEN IS GELIJK.
‘Hou het nog maar even omhoog,’ zei haar vader.
‘Voor als er nog journalisten zijn?’ vroeg ze.
‘Nee,’ zei haar vader, ‘voor als er toch nog iemand denkt: hé, dat meisje heeft gelijk.’
Het klonk hoopvol.
