Naamdyslexie

Naamdyslexie is de niet-bestaande term voor een bestaand probleem, namelijk: dat iemands naam niet past bij de persoon die zo heet. Of er niet meer bij past, of nog niet.

Je hebt bijvoorbeeld iemand leren kennen van wie je denkt dat hij Koen heet, dus met een K. Dan krijg je een keer een mailtje van hem en blijkt hij Coen te heten.  Door dat ene lettertje wordt het een heel andere naam. Nu duurt het een tijdje voordat het beeld van die persoon zoals jij hem hebt leren kennen, dus toen hij nog gewoon Koen heette, weer past bij zijn naam.

Een collega vertelde laatst tijdens de lunch: ‘Voor mij zijn Sjoerd en Jeroen gewoon dezelfde namen.’ Na een stilte, waarin we dit nieuws, langzaam onze maaltijdsalades kauwend, verwerkten, zei ze: ‘Maar Tjalling en Lennard eigenlijk ook.’

In de buurt waar ik woon was een man zijn papegaai kwijt. Hij had een aviertje opgehangen bij de vuilnisbakken met een foto en de tekst: ‘Heeft u mijn grijze roodstaartpapegaai gezien? Ze heet Puck maar luistert ook naar Tony.’

Het mooiste voorbeeld van naamdyslexie is van de vriendin die de term bedacht. Zij werd aan iemand voorgesteld, en nog voordat hij zijn naam had genoemd, dacht ze: echt zo iemand om Frank te heten. Inmiddels, in die fractie van een seconde tussen haar gedachte en zijn uitgestoken hand, had de naam ‘Frank’ zich al in haar hoofd genesteld. Maar hij stelde zich voor als Richard. Jarenlang raakte ze nog in de war als iemand het over Richard had. Ze kreeg het zelfs een keer voor elkaar om te zeggen: ‘Richard? Maar die heet toch gewoon Frank?’

Maar plaatsdyslexie, dat is pas erg.