Een tijdje terug werd de tv-serie ‘Extreem leven’ uitgezonden, over oorlogscorrespondent Natalie Righton in Afghanistan. We zijn van dezelfde leeftijd en zij zegt ook ‘kutzooi’ als dingen haar niet bevallen, bijvoorbeeld als de gordijnen in haar hotelkamer in Kunduz nog net zo scheef hangen als de keer ervoor. Ze heeft trouwens ook, zag ik op de beelden, dezelfde hardloopschoenen. Maar terwijl ik een vakantiefoto op Facebook zet, zit zij aan de telefoon en vraagt: ‘Is dat meisje onthoofd of hebben ze haar keel doorgesneden?’ Bij echt erge dingen zegt ze trouwens geen ‘kutzooi’, maar mompelt ze ‘tsss tsss’, terwijl ze haar hoofd schudt.
Dit gaat geloof ik over hoe je waarde toekent aan dingen die je meemaakt en dat je die dan afzet tegen wat anderen meemaken. Ik herinner me een telefoongesprek van langgeleden met iemand die pas had gehoord dat haar zoon heel ziek was. Ik durfde toen niet meer te vertellen dat het uit was met mijn vriend. Later zei zij dat ik dat soort dingen juist wel moest zeggen.
Sinds een week gebruikt mijn dochter het woord ‘sowieso’. Dus ik heb een kind van vier dat ’s avonds met haar kinderstem tegen me zegt: ‘Mam. Ik ga sowieso niet slapen.’ De vraag is: zou ik dit als ik haar zou kennen aan Natalie vertellen?
foto © AP
Hé, ik heb nog nooit zoiets van jou gelezen,maar je bent in getikte tekst net zo grappig als in de gesproken variant 🙂
helemaal mee eens!