Op zaal

Mijn moeder heeft een nieuwe knie. Ik zoek haar op.
‘Ik zal je niks vertellen over de operatie,’ zegt ze, ‘want dan val je weer flauw.’
In haar ene hand steekt een infuus, op de andere hand zit een enorme blauwe plek. Ik kijk ernaar.
‘Mis geprikt,’ zegt ze, ‘maar verder zeg ik er niks over.’

Alle andere mensen op de zaal hebben ook een nieuwe knie.
‘Ze snijden het helemaal los van elkaar, hè,’ zegt de overbuurvrouw.
Ik zie mijn moeder voor me, met haar onderbeen los op de operatietafel, en ga snel koffie halen in het restaurant beneden.

De gangen zijn lang en overal hangen borden met woorden als ‘bloedafname’ en ‘pre-operatieve screening’. Ik probeer er niet op te letten.
‘Je hebt mazzel,’ zegt mijn moeder als ik terug ben, ‘ze zijn net klaar met bloed prikken.’

De fysiotherapeut komt eraan, ik haal een stoel voor mijn moeder en help haar met haar sloffen.
‘Ik heb net zulke tenen als jij,’ zeg ik tegen haar.
‘Sorry,’ zegt mijn moeder.

De fysiotherapeut is een opgewekte jongen. ‘Je moet je been helemaal strekken,’ zegt hij tegen mijn moeder, ‘tot de pijngrens.’
Van die zin krijg ik het heel warm.
‘Ga anders even naar de huiskamer,’ zegt mijn moeder.

In de huiskamer zitten ook mensen met nieuwe knieën, maar die hoef ik niet te zien, want ik zit met mijn hoofd voorovergebogen, tussen mijn knieën, dat helpt. Na een tijdje kan ik weer terug. In de gang hangt een informatiebord met als kop ‘Hoe verzorg ik mijn wond’, ik kijk niet naar de plaatjes.

Op zaal gaat het gesprek over pijnstillers.
‘Wil je me even mijn Lobello aangeven?’ vraagt mijn moeder aan me. ‘Zit in mijn rode tasje.’
‘Labello,’ zeg ik, ‘tuurlijk.’
De vraag op zaal is: wil je beroerd zijn door de pijnstillers en minder pijn hebben, of wil je geen pijnstillers en wel pijn?
‘Ja, nou ja,’ zegt de buurvrouw op links, ‘het is wél de bedoeling dat je je knie af en toe goed strekt.’
Ik ga maar weer naar de huiskamer.

Later die avond bel ik mijn zus.
‘Moest jij nog naar de huiskamer?’ vraag ik.