Ouwe koe

‘Ik heb net iets gedaan wat eigenlijk meer iets voor jou is,’ zegt mijn vriend als hij thuiskomt. ‘Een soort Laura-actie, zeg maar.’

Het is maf dat je gedachten vaak sneller gaan dan het gesprek dat je voert. Nu denk ik bijvoorbeeld aan dat er soms straten en boten vernoemd worden naar mensen die iets belangrijks of opmerkelijks gedaan hebben, of omdat ze koning of prinses zijn.
Ik kan allerlei leuke Laura-achtige dingen bedenken die mijn vriend zojuist gedaan heeft, ja, denk ik tevreden, er zijn volop acties die je naar mij kunt vernoemen.

Maar mijn vriend zegt: ‘Ik heb me allemaal dingen laten aansmeren, gewoon omdat ik die man aardig vond.’

‘Nou, tsssk,’ zeg ik, ‘wat een ouwe koe, zeg.’

Omdat ik ooit een telefoon kocht bij een verkoper die op zaterdag honkbalcoach was en er net twee kinderen uit zijn Peanutsgroepje bij hem langskwamen in de winkel, en omdat ik bijna moest huilen toen het meisje bij de Starbucks om 7 uur ’s ochtends aan me vroeg of ik de koffie soms extra sterk wilde, en omdat ik bij de groenteboer altijd meer koop dan ik nodig heb omdat de man vroeger een beugel had en ik daaraan denk wanneer hij naar me lacht, en omdat ik mijn maandelijkse bijdrage voor een goed doel verhoogde want de vrouw aan de telefoon had zo’n mooie stem en gebruikte tot twee keer toe het woord ‘potverdrie’, en omdat ik een keer iemand om elf uur ’s avonds binnen liet die geld nodig had voor een taxi, wat hij echt terug zou betalen, en omdat ik vorige week lid werd van een netwerkclub die ik niet kende maar de man die het gesprek deed was zo grappig.
‘Ja,’ zeg ik terwijl mijn vriend de dingen uitpakt die hij zich heeft laten aansmeren, ‘echt een mega-ouwe koe.’

Illustratie: Monice Janson