Plaatsdyslexie

Plaatsdyslexie is dat je niet ziet dat er een gebouw gebouwd wordt, tot het op een dag, na jaren bouwen, af is. En dan fiets je erlangs en zeg je hardop tegen jezelf: ‘Hee, daar staat ineens een gebouw’. Het zijn een soort witte gaten in je kennis van de stad waar je woont.

Er is een weg, op de route van mijn huis naar het centrum, waar ik elke keer weer oprecht verbaasd was dat die weg er is. Voor mijn gevoel was ik dan al bij het centrum, maar nee, daar was eerst die weg nog. Inmiddels weet ik: als ik het gele bord met ‘Snackbar Koolmees’ zie, dan is het nog veel verder fietsen dan ik eigenlijk denk.

Je kunt ook een witte plek hebben als je een bekende locatie, bijvoorbeeld je eigen huis, nadert vanaf een andere kant dan je normaal gesproken doet.  Je staat stil, kijkt om je heen, en – later dan wat anderen waarschijnlijk normaal zouden vinden – dan pas denk je: ja, hier woon ik.

Bij mij achter is een groot huizenblok rondom, een soort heel grote patio, waar alle huizen op uitkomen. Als ik naar links kijk, zie ik daar dus de huizen van de straat die haaks op de mijne staat. Als ik die straat probeer te lokaliseren, zie ik niet de straat voor me die het echt is, maar de straat daarna. Ik denk: ah, die huizen liggen aan de Noorderhavenkade. Maar daarmee skip ik het gehele huizenblok dat in werkelijkheid vóór de Noorderhavenkade staat, inclusief speelpleintje, een kinderopvang en een sportschool.  Ik kwam er pas na twee jaar achter dat ik het huizenblok links dus verkeerd ‘lokaliseer’. Als ik nu naar de huizen links kijk, denk ik: die liggen niet aan de Noorderhavenkade. Heel ontspannen allemaal.

Als je hardop tegen jezelf zegt: ‘Hee, daar staat ineens een gebouw’ weet je dat er die dag een witte plek is opgevuld. Maar vaak blijft zo’n witte plek dus een witte plek, tegen beter weten in.

Een dubbele spatie in een tekst zie ik dan weer wel.

Hier lees je over naamdyslexie.