In dit werk kun je geen grote stappen nemen. In de winkelstraat komen we mensen van school uit de hogere klassen tegen, we weten niet zeker of ze ons uitlachen.
De eerste baas in ons leven is een restauranteigenaar met een grote snor. We mogen de sandwichborden niet afdoen, maar hij heeft niets gezegd over zitten. Dus hijsen we ons op een muurtje, met de borden aan weerszijden, en praten over onze vakantie. Wat voor eten we meenemen in de bus naar Perpignan. Welk tentje het minst weegt.
Mijn vriendin zegt: ‘Misschien krijgen we vandaag ook wel weer 5 gulden. Omdat het de tweede keer is.’
Het is mei, we zijn vijftien, en er kan nog van alles gebeuren.
Hier waren we zestien.