‘Met dat haar van je,’ zegt de kaasjongen, hij snijdt een kilo belegen af en geeft me een stukje om te proeven, ‘doe je me denken aan iets van vroeger.’
‘Martijn,’ zegt zijn collega. ‘Gedraag je.’
‘Van vroeger?’ vraag ik.
‘Ja,’ zegt de kaasjongen. ‘Een beest. Van vroeger.’
‘O,’ zeg ik, ik merk dat ik mijn hoofd een beetje scheef houd, zoals ik soms doe als ik iemand interview en mijn oordeel zo lang mogelijk uitstel, ‘wat voor beest van vroeger precies?’
‘Zo’n kleine, witte,’ zegt de kaasjongen, die dus Martijn heet. Hij denkt even na. ‘Van héél vroeger.’
‘Sorry, sorry, sorry voor mijn broertje,’ zegt zijn zus.
‘Hoe heette die nou, joh?’ zegt Martijn de kaasjongen.
Zijn zus zucht en zegt: ‘Da’s dan € 9,65.’
Ik geef haar geld en denk aan beesten, kleine witte, van héél vroeger.
‘Ik weet het al,’ zegt Martijn. ‘Calimero.’
Zijn zus schudt haar hoofd en geeft me de kilo belegen. Er komt een vrouw naast me staan, de kaasjongen wendt zich naar haar toe, zijn zus zucht weer, en Calimero loopt weg, met de kaas.
Hier lees je over mijn superawkward poging tot contact met de buurvrouw.
En hm, dit gesprek verliep ook niet helemaal lekker.