De laatste kinderarts in de rebellenwijken van Aleppo is gedood bij een bombardement. Er zijn daar nu geen kinderartsen meer, maar nog wel kinderen. Vannacht droomde ik dat de school van mijn kinderen gebombardeerd was. Mijn zoon en dochter vond ik heelhuids terug, maar een vader zocht zijn dochter, ze zat bij mijn zoon in de klas, ik zag haar voor me, een meisje van vier met een vermoeid gezichtje. Ik zocht niet mee, ik moest mijn eigen kinderen naar huis brengen, niet naar ons echte huis maar naar een bovenverdieping in een andere buurt waar ze misschien niet bombardeerden, of misschien wel.
Ik liet de vader achter en trok mijn kinderen mee, we renden, de lucht was grauw en later juist heel blauw, en toen ik wakker werd uit de droom dacht ik: morgen moet ik geld overmaken, dat is het enige wat ik hiertegen kan doen – al wist ik niet zeker of ik het dromen over Syrië bedoelde of wat zich daar echt in Syrië afspeelde, misschien was het het eerste wel, geld overmaken als een manier om mezelf weer in slaap te sussen.
De kinderarts heette Mohammed Waseem Moaz.
aquarel © Rein Dool
Leuk is niet het goede woord voor een blog als deze.
Maar heftig is wel van toepassing,
En laten we, op deze Bevrijdingsdag, hopen dat we hier geen oorlog meer mee zullen maken. Door mijn werk weet ik dat, ook al komt het kind uit de oorlog, die oorlog niet altijd uit het kind is en levenslang door kan werken.
En laten we geld geven aan b.v. Artsen zonder grenzen……
Dank voor je reactie, Jen!