‘Vanuit de toren kijk ik uit over de binnenplaats, over de glazen daken van het museum. In de verte zie ik een stukje Coolhaven, en het huis waar ik opgegroeid ben. Mijn ouders namen mijn broertje en mij op zondag altijd mee naar Boijmans, voordat we naar oma gingen. We roetsjten van de trap met de houten krullen. Werden we achternagezeten door de suppoost.’
Interview voor de rubriek ‘Medemogelijkmaker’ met beveiliger Herman Mastwijk, voor Uitagenda Rotterdam, mei 2016. Lees het interview hieronder:
Herman Mastwijk (58), beveiliger bij Museum Boijmans Van Beuningen
‘Elf kilometer loop ik op een gemiddelde werkdag. Wij wisselen elkaar af, zodat je nooit de hele dag in dezelfde zaal staat. In Italiaanse musea zie je weleens beveiligers met een puzzelboekje op een stoel zitten. Bij ons niet. Als je zit ben je niet scherp.
Mensen vergeten soms hoe kostbaar en kwetsbaar kunst is. Ze willen even aan de stof van een jurk voelen, lopen achteruit om een selfie te maken, kinderen rennen pats-boem op de clowns af. Ik ben altijd op mijn hoede, observeer, anticipeer. Maar als ik mensen aanspreek, snappen ze het. Hebben ze gewoon even niet opgelet.
Vanuit de toren kijk ik uit over de binnenplaats, over de glazen daken van het museum. In de verte zie ik een stukje Coolhaven, en het huis waar ik opgegroeid ben. Mijn ouders namen mijn broertje en mij op zondag altijd mee naar Boijmans, voordat we naar oma gingen. We roetsjten van de trap met de houten krullen. Werden we achternagezeten door de suppoost. En nu loop ik hier elke dag. Met mijn neus boven op de collectie. De spanning die je voelt als ‘De hooiwagen’ uit het Prado hierheen komt en wordt uitgepakt.
Aan het eind van de dag fiets ik op mijn racefiets naar huis. Ik woon in de polder. Weet je wat mijn lievelingszaal is? De Willem van der Vormgalerij. Zaal 30. Werken van de Haagse School: polders, rivieren, water.’