Als ik haar voorlees kijkt ze van dichtbij naar mijn gezicht.
Het is nieuw voor me, haar blik van zo dichtbij, en even voel ik me ongemakkelijk.
Maar dan zie ik haar ogen.
Ze ziet mij niet.
Ze maakt haar eigen beelden.
Ik denk aan het journaal waar we soms voorbij zappen op zoek naar Sesamstraat, aan hoe we op vakantie in Azië langs een ziekenhuis rijden dat eruitziet als een gevangenis, aan haar dromen over aardbevingen.
Graag zou ik de beste beelden voor haar selecteren, maar, bedenk ik nu pas, tijdens het voorlezen, met haar gezicht vijf centimeter van het mijne: haar eigen leven is allang begonnen.
Mooi zeg! Dat is jouw kracht, he: die kleine observaties, schijnbaar achteloos opgeschreven maar met zo’n diepgang! Echt goed!
x Anneke
Ik had hem al gelezen en gereageerd maar lees hem nu voor aan Ger, we worden er emotioneel van, we vinden het een erg mooi verhaal.
Ger en Jenny
MOOOOOOOOI – dank je wel