‘Als er weer gedoe was, vroeg ik weleens aan hem: “Hoe waren je exen?” “Ja,” zei hij dan, “ook héél lastig.” Kim zegt dat ik het rustig aan moet doen, het moet verwerken. Ja, Wes, ik wéét dat ze gelijk heeft. Maar o my god. Het is een domper. Echt een domper. Wat zeg je? Dat is lief van je. Hé, weet je, Wes? Ik zat te denken: zullen we gewoon samen naar Aruba? Waarom niet? Oké. Als je het zo zegt. Ja, ik snap je wel. Hé, Wes, wat doe je morgenavond? Misschien kunnen we samen eten.’
‘Ja, ik ga ook hangen. Dan ga ik vanavond even dubben over wat ik wil met mijn leven. Weet je, ik zat daar van tien uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds alleen in dat huis. Hij zegt: ik ben om tien uur thuis. Ik denk: ik geef hem nog een kans. Ga je echt niet mee naar Aruba, Wes?’
Hier lees je over een gesprek in de dames-wc van Dudok, hier over wat het kassameisje allemaal zei, en hier een superawkward dialoog met een buurvrouw.